Een evenement

Het is half één 's middags en ik heb net mijn twee kinderen opgehaald van school en de kleuterschool. We tuffen vrolijk naar huis in de auto, de radio staat hard en de kinderen kletsen vrolijk uit het raam.

Er is een probleem waar wij als gezin al enkele maanden mee worstelen: de schoolinschrijving van mijn zoon deze zomer en een geplande verhuizing.

Ik voel al een tijdje dat dit een gevoelige kwestie is. Mijn zoon is dol op de kleuterschool. Hij praat bijna nooit over school en heeft er geen zin in om meer te weten te komen over zijn toekomst daar.
Ik leun naar hem toe en zeg: Man, het gaat nu echt snel, nog maar vier weken en dan is het kleuterjaar voorbij, de vakantie staat voor de deur!

Op hetzelfde moment draait hij plotseling zijn hoofd opzij en begint bitter te huilen. "Ik wil niet naar school," zegt hij, "ik wil op de kleuterschool blijven, waar mijn vriendje zit en al het speelgoed dat je nergens anders kunt vinden..."

Mijn hart voelt alsof het elk moment kan ontploffen. Hoeveel van jullie kennen het verschil in sfeer wanneer een kind huilt uit pure opstandigheid, of wanneer je voelt dat er op dat moment echte, diepe pijn naar boven komt?
Bovendien draait het kind zijn hoofd weg. Dat betekent niet alleen pijn, maar ook schaamte. Schaamte over tranen, iets wat ik hem nooit heb geleerd.

Deze aanblik roept diep mededogen in me op. Ik heb het gevoel dat ik dit proces zelf moet doormaken.

reflectie

Dit tafereel bleef maar door mijn hoofd spoken: de plotselinge uitbarsting, de al lang bestaande achterdochtige houding van mijn kind, zijn verlangen naar zekerheid, veiligheid, gewoontes... en mijn sterke innerlijke reactie op zijn pijn.

Een paar dagen later, vallen de schellen van mijn ogen.
De pijn die ik voelde, vermomd als verondersteld medeleven,
was in werkelijkheid mijn eigen pijn.
Mijn kind heeft mij laten zien hoe bang ik soms ben voor het leven en de toekomst, waarin zoveel onbekend is.

Ik worstel al weken om eerlijk te zijn tegen mezelf, vanuit mijn eigen innerlijke ervaring. Ik ben vol energie en schep op over mijn visie voor de toekomst...
maar ergens onderweg vergat ik mijn eigen innerlijke kind, dat er diep naar verlangt zich achter mijn moederlijke rok te kunnen verschuilen voor mijn drang naar verandering,
verlangen naar de overwinning van mijn verlangen naar gewoonte over het verlangen naar iets nieuws.

*

We worden allemaal op de een of andere manier wel eens geconfronteerd met pijn:
Onze wereld verandert voortdurend. We verliezen, missen, missen en vertrekken.

Voor onze kinderen zijn deze ervaringen nieuw en vaak de eerste keer.
Voor ons ouders roepen ze oude herinneringen op. De basisgevoelens die we in het verleden hebben onderdrukt.
komen vandaag de dag tot uiting in emoties die onze oude, pijnlijke ervaringen weer naar de oppervlakte brengen.

Vaak brengen we deze emoties onbewust mee in de gezinssituatie.
Een kind is boos, we reageren defensief. Ze zijn uitdagend en we rollen geïrriteerd met onze ogen.
Het is triest, we reageren met overmatige troost en geven het kind geen ruimte om te huilen.
We proberen de gevoelens van de ander op afstand te houden en vinden het moeilijk om gewoon bij hem of haar te zijn.

En nu?

Onze kinderen weerspiegelen onze innerlijke wereld en onze overtuigingen.
Spiegelneuronen bepalen dat een kind leert door imitatie.
Vaak kunnen we aan het gedrag van onze kinderen aflezen waar wij als ouders werkelijk staan.

Als ik een gedrag bij mijn kind opmerk dat mij zorgen baart, haal ik diep adem
en kijk naar binnen:
Waar ligt deze angst, deze bezorgdheid, of de wortel van dit gedrag precies, diep in mijn ziel begraven? Wat triggert het gedrag van mijn kind in mij? Welke herinneringen komen naar boven, welke oude pijn wil zich laten zien en gezien worden?

Zodra ik bereid ben mijn angsten onder ogen te zien, er aandacht aan te besteden en zo ook voor mijn ‘innerlijke kind’ te zorgen, kan de sfeer in ons gezin in een nieuwe, vrije richting veranderen.
Ik herinner mij dat mijn kind een heel ander persoon is dan ik als kind was.
Ik word me ervan bewust dat hun belevingswereld anders is. Door goed voor mezelf te zorgen, kan ik mijn kind volledig ontmoeten in zijn of haar eigen wereld en luisteren, begeleiden en aanmoedigen zonder mijn gevoelens op zijn of haar belevingswereld te projecteren.

Zo krijgen onze kinderen de kans om een ​​ander pad te bewandelen dan wij destijds bewandelden. En dat is in veel gevallen wat we willen, toch?

Ik wens jou ook toe dat je altijd de moed zult vinden om je volledig tot je ziel te wenden en steeds opnieuw te ontdekken hoe je gevormd bent, wat jou maakt tot wie je bent – ​​en te ervaren hoe je door liefdevolle zelfreflectie steeds weer nieuwe, opwindende en helende paden kunt bewandelen.

Als je meer wilt weten over gezin, zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, neem dan een kijkje hier over.

AUTEUR: SARAH ACKER