Omdat je me ziet - een liefdesbrief aan mama (of voor mezelf?)

Liefde die mij ziet –

Soms weet ik niet precies aan wie ik deze brief schrijf. Aan jou, die mij op de wereld heeft gezet? Aan mezelf – het kind in mij dat nog steeds gezien wil worden? Misschien wel aan allebei. Misschien schrijf ik aan jou – en tegelijkertijd aan wat in mij wil helen. Want deze tekst begint waar liefde en verlangen elkaar kruisen.

Je zag me. Op momenten dat ik zelf nog onzichtbaar was. In mijn verzet, in mijn verlegenheid, in mijn ongebreidelde nieuwsgierigheid. Ik herinner me niet alle details, maar ik weet dat ik me op de een of andere manier compleet voelde bij jou. Of was dat het verlangen?

Soms voel ik de warmte van je hand zonder dat die er is. Soms is die er niet. Soms mis ik hem zelfs als je naast me zit. En dan vraag ik me af: hoeveel van wat ik mis is een echo? Hoeveel ervan is een reactie op wat ik mezelf niet durf te geven?

Tussen reflectie en verlangen

Lange tijd geloofde ik dat liefde luid moest zijn. Zichtbaar. Stralend zoals in Moederdagreclames. Maar door de jaren heen heb ik geleerd dat ware liefde vaak stil is. Dat het zich niet altijd uit in woorden, maar soms in blikken, in een glas water naast het bed, in het weten wanneer je niets moet zeggen.

Misschien begreep je me niet altijd, maar je voelde me wel. En misschien is gezien worden niet zo luid als we dachten. Het is gewoon stilletjes begrepen worden. En misschien voel ik vandaag dat het tijd is om mezelf te zien. Niet alleen door jouw ogen, maar met mijn eigen blik. Een liefdevolle blik. Een blik die fouten vergeeft. Een blik die ook chaos omarmt.

Moederliefde en zelfacceptatie

Wat ik van jou heb geleerd – of wilde leren – is niet alleen zorgzaamheid. Het is het principe dat er iemand is die blijft. Die iemand is er als je valt. Misschien kan ik vandaag degene zijn die blijft. Voor mij. Misschien begint het hier – de innerlijke kracht waar ik al zo lang naar buiten zoek.

Er zijn dagen dat ik wou dat je meer was geweest. Meer nabijheid. Meer tederheid. En tegelijkertijd weet ik: ook jij gaf alleen wat je kon. En soms was dat veel. En soms te weinig. Maar het was echt. En misschien is het soms genoeg om te weten: we waren allebei op zoek. Ieder op onze eigen manier.

Vandaag wil ik jou – of mezelf – niet idealiseren. Ik wil het plaatje samenstellen uit licht en schaduw. Uit nabijheid en teleurstelling. Uit verwachtingen die we niet konden waarmaken – en uit momenten waarop alles precies goed was.

Als ik mezelf vandaag knuffel

Dan is er niet alleen troost. Er is een stille belofte. Dat ik niet langer aan de liefde hoef te twijfelen – ongeacht waar die vandaan komt. Dat ik mijn eigen thuis kan zijn. Dat ik mezelf kan vasthouden als niemand anders dat wil.

Je hebt me geleerd wat verbinding betekent. En ik ben nog steeds aan het leren om die met mezelf te beleven. Het is een pad. Geen recht pad. Maar een waar pad. En misschien is dat wel de mooiste vorm van moederliefde: de liefde die blijft, zelfs als er niemand meer over is.

Dus bedankt. Voor alles wat was. Voor alles wat niet was. En voor wat ik vandaag voor mezelf mag zijn.

En als u dit leest, is het misschien ook een begin voor u.

En ik leer dat liefde niet vervaagt, maar transformeert. En soms komt het terug als zelfcompassie.

Verliefd,

- I.

Image: Nuta Sorokina/pexels