Een evenement

Om 12.30 uur heb ik zojuist mijn twee kinderen opgehaald van school en de kleuterschool. We tuffen in de auto richting huis, vrolijk kletsend, de radio speelt, de kinderen kijken vrolijk kletsend uit het raam.

Er nadert een onderwerp waar wij als gezin al een paar maanden mee te maken hebben: de start van mijn zoon in de zomer en een geplande verhuizing.

Ik heb al heel lang het gevoel dat daar een gevoelig punt ligt. Mijn zoon houdt van de kleuterschool. Hij praat bijna nooit over school en heeft geen interesse om meer te leren over zijn toekomst daar.
Ik buig me naar hem toe en zeg: Man, het gaat nu echt snel, nog een weekje of vier, dan is het kleuterjaar voorbij en komen de feestdagen eraan!

Op hetzelfde moment draait hij plotseling zijn hoofd opzij en begint bitter te huilen. Ik wil niet naar school, zegt hij, ik wil op de kleuterschool blijven, daar is mijn vriend en al het speelgoed, dat bestaat nergens anders...

Mijn hart lijkt op implodatie te staan. Hoevelen van jullie kennen het verschil in de atmosfeer wanneer een kind huilt uit pure opstandigheid of wanneer je voelt dat echte, diepe pijn op dat moment naar boven komt?
Bovendien draait het kind zijn hoofd weg. Dit betekent dat er niet alleen pijn is, maar ook schaamte. Schaamte over tranen, ik heb het hem nooit geleerd.

Deze aanblik roept het diepste medeleven in mij op. Ik heb het gevoel dat ik dit proces zelf moet doorlopen.

reflectie

Dit tafereel bleef door mijn hoofd spoken, de plotselinge uitbarsting, de lange achterwaartse houding van mijn kind, het verlangen naar veiligheid, geborgenheid, gewoonte... en mijn innerlijke, sterke reactie op zijn pijn.

Dagen later vallen de schellen van mijn ogen.
De pijn die ik voelde, vermomd als verondersteld medeleven,
was eigenlijk mijn eigen pijn.
Mijn kind bedacht hoezeer ik soms bang ben voor het leven en de toekomst, die zoveel onzekerheden met zich meebrengt.

Wekenlang heb ik geworsteld in mijn eigen innerlijke beleving om eerlijk tegen mezelf te zijn. Ik ben vol energie en kan bogen op een visie voor de toekomst...
maar ergens onderweg vergat ik mijn eigen innerlijke kind, dat er diep naar verlangt zich achter mijn moederlijke rok te kunnen verschuilen voor mijn drang om te veranderen,
verlangt naar de overwinning van mijn verlangen naar gewoonte over het verlangen naar iets nieuws. 

*

We worden allemaal wel eens op de een of andere manier geconfronteerd met onze pijn:
Onze wereld is onderhevig aan voortdurende verandering. We verliezen, missen, missen, verlaten.

Voor onze kinderen zijn deze ervaringen nieuw en vaak voor de eerste keer.
Voor ons ouders roepen ze oude herinneringen op. De basisgevoelens die we in het verleden hebben onderdrukt
komen vandaag naar voren in emoties die onze oude, pijnlijke ervaringen weer naar de oppervlakte brengen.

Vaak brengen we deze emoties onbewust mee in de gezinssituatie.
Een kind is boos, wij reageren defensief. Het is uitdagend, we rollen geërgerd met onze ogen.
Het is verdrietig, we reageren overdreven geruststellend en geven het kind niet de ruimte om te huilen.
We proberen de gevoelens van de ander op afstand te houden en vinden het moeilijk om gewoon bij hem of haar te zijn.

En nu?

Onze kinderen zijn een weerspiegeling van onze eigen innerlijke wereld en overtuigingen.
De spiegelneuronen bepalen dat een kind leert door middel van imitatie.
Vaak kunnen we aan het gedrag van onze kinderen zien waar wij als ouders werkelijk staan.

Als ik gedrag bij mijn kind opmerk waar ik mij zorgen over maak, haal ik diep adem
en kijk naar binnen:
Waar ligt deze angst, deze zorg of de wortel van dit gedrag precies diep in mijn ziel verborgen? Wat triggert het gedrag van mijn kind bij mij? Welke herinneringen komen aan het licht, welke oude pijn wil zich laten zien en gezien worden?

Zodra ik er klaar voor ben om mijn angsten onder ogen te zien, er aandacht aan te schenken en daarbij ook voor mijn ‘innerlijke kind’ te zorgen, kan de sfeer in ons gezin veranderen in een nieuwe, vrije richting.
Ik herinner me dat mijn kind een heel ander persoon is dan ik als kind was.
Ik word me ervan bewust dat zijn belevingswereld anders is. Door voor mezelf te zorgen, kan ik mijn kind volledig in zijn wereld ontmoeten en naar hem luisteren, hem begeleiden en aanmoedigen, zonder mijn gevoelens in zijn of haar ervaring te projecteren.

Dit geeft onze kinderen de kans om een ​​ander pad te bewandelen dan het pad dat wij destijds zijn ingeslagen. En dat is toch in veel gevallen wat we willen?

Nu wens ik jou ook dat je steeds weer de moed zult vinden om je volledig tot je ziel te wenden en voortdurend te herontdekken hoe je gevormd bent, wat jou definieert - en te ervaren hoe liefdevolle zelfreflectie je altijd op nieuwe, spannende en helende paden kan leiden.

Wil je meer weten over de onderwerpen gezin, zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, neem dan eens een kijkje hier over.

AUTEUR: SARAH ACKER