“Ik ben moeder,” zei een vrouw van in de veertig ooit tegen mij, “ik heb geen idee wat dat eigenlijk betekent of hoe ik dit de afgelopen twintig jaar allemaal heb volgehouden.”

Is dat niet spannend?

We wachten tot de dag des oordeels om kinderen te krijgen, omdat we ons er nog niet klaar voor voelen. Plotseling zijn onze lieve kleintjes het huis uit, en na jaren van totale uitputting weten we niet eens meer wat we moeten doen. Het belangrijkste is dat het kind nog steeds in perfecte gezondheid verkeert, denken we na deze achtbaanrit, en hopen dat niemand merkt dat we eigenlijk niet gekwalificeerd waren voor de baan.

Het is inderdaad een gedachte waar je even aan moet wennen – we leven in een maatschappij die waarde hecht aan certificaten en opleidingen; onze eigen vermeende waarde is vaak gebaseerd op onze kwalificaties. En dan is er nog de allerbelangrijkste taak: het puur biologische voortbestaan ​​van de mensheid, waarvoor geen enkele opleiding bestaat – dus moeten we vertrouwen op een paar adviseurs en onze instincten – en de vele therapieën die zouden moeten herstellen wat onze ouders als volwassenen hebben verprutst.

Dus, hoe werkt ouderschap? Wanneer ben ik er klaar voor om een ​​kind op de wereld te zetten? Wat heb ik nodig? Is een vaste baan essentieel – of zelfs een vereiste? Moet ik minstens 80% zelfbewust zijn, de juiste partner hebben of me mentaal van mijn ouders hebben afgescheiden? Heb ik spaargeld nodig, een eigen huis, een opleiding in het onderwijs, of gewoon een positieve levenshouding?

Hier is wat input voor verdere reflectie – want als moeder van drie aanstaande kinderen heb ik ook geen definitief antwoord. Ik weet alleen: ik was toen nog niet klaar voor mijn eerste kind, en nu ben ik dat ook niet voor mijn derde.

Ja, hoe nu?

Elk kind is anders en elke ervaring is compleet nieuw. Ik had destijds nog nooit een eerste kind gehad en nu heb ik nog nooit drie kinderen gehad. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan, dus hoe moet ik dan weten hoe ik dit moet doen?

Als ik tien gezinnen met drie kinderen ondervraag, krijg ik tien verschillende antwoorden. Mijn derde kind is compleet anders dan het derde kind van de familie Becker. En bovenal ben ik zelf compleet anders dan welke andere ouder ter wereld dan ook. Ik heb mijn eigen verhaal met mijn eigen triggers, blessures en successen.

Ik weet maar één ding: wat je nodig hebt is moed. Moed om elke dag op te staan ​​en te zeggen: ik heb geen idee wat er gaat gebeuren, maar ik sta vandaag op. In de kern is het de angst voor het leven zelf die ons verlamt. Niemand kan voorspellen welke van mijn vaardigheden mijn kind nodig zal hebben om gezond op te groeien, zowel innerlijk als uiterlijk. Er zijn natuurlijk een paar basisvaardigheden, maar wij mensen zijn zoveel complexer.

"Ik ben er nog niet klaar voor", zeg je misschien terwijl het kind in je groeit. "Ik ben er nog niet klaar voor", denk je wanneer je kind naar de basisschool gaat. "Ik ben er nog niet klaar voor", schreeuw je vanbinnen terug wanneer ze tijdens de puberteit tegen je schreeuwen dat ze je haten. En "Ik ben er nog niet klaar voor", huil je wanneer ze het huis uit gaan.

Je voorbereiden op iets wat je nog nooit eerder hebt gedaan, is vrijwel onmogelijk.

Er is maar één persoon van wie we kunnen leren hoe we ons er klaar voor kunnen maken: het kind zelf.

Elke nieuwe dag verandert – en jij verandert mee. Deze constante beweging is wat je in het leven kunt omarmen.

Hulp!

Als je je momenteel in een situatie bevindt waarin je bang bent de uitdagingen die voor je liggen niet aan te kunnen, raad ik je dringend aan: heb vertrouwen! Je leerde lopen als klein kind. Je studeerde af van school (ondanks die vreselijke leraar, weet je nog?), haalde je rijbewijs en maakte vrienden – ja, daar was ook een eerste ontmoeting. En – je overleefde je eigen ouderlijk huis. Misschien was dat helemaal niet zo makkelijk, en dacht je als kind een paar keer dat je het niet zou kunnen.

Maar vandaag ben je er. Je bent zwanger of de partner van een zwangere vrouw, je kind huilt de halve nacht of heeft vijf driftbuien per dag. Je ervaart voor het eerst de puberale uitspattingen van een kind. Je doet dit allemaal voor het eerst. Niemand heeft je hierop voorbereid. Maar je zit er al middenin. Je doet het al.

Gisteren ging ik met mijn twee kinderen naar het zwembad, waar ik bijna in slaap viel door de zwangerschapsvermoeidheid. Mijn dochter heeft de halve dag tegen me geschreeuwd omdat... nou ja, ik functioneerde niet zoals ze wilde. Ik viel om 20:00 uur in bed met het gevoel dat ik nooit meer zou opstaan. Ik voelde me uitgeput, alleen en verlaten. Vanochtend werd ik wakker en zette ik koffie voor mezelf. Ik was er nog niet klaar voor. Maar ik doe het al.

Je werd vanochtend wakker om een ​​nieuwe dag in je leven tegemoet te treden. Een leven dat elke dag dingen voor ons in petto heeft waar we niet op voorbereid waren. Gefeliciteerd. Ik meen het. We kunnen dit.

Als je meer wilt weten over gezin, zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, neem dan een kijkje hier over.