Een gesprek met mezelf-over twijfels, angsten en negatieve gedachten tijdens de Corona-crisis

Dit bericht is waarschijnlijk mijn meest persoonlijke blogpost tot nu toe. Het is een innerlijke dialoog, zoals ik die de laatste tijd zo vaak ervaar. En omdat ik er zeker van ben dat ik niet de enige ben met mijn gedachten, wilde ik ze met jullie delen. Zodat ook jij je misschien niet meer zo alleen voelt.

De situatie

Ik zit aan mijn bureau in mijn oude kinderkamer in het huis van mijn ouders. Drie maanden geleden ben ik tijdelijk terugverhuisd na het succesvol afronden van mijn bachelordiploma in een andere stad. Wat een spannende tijd had moeten worden met veel reizen, nieuwe ervaringen en allerlei toekomstplannen, is plotseling veranderd in een eentonige tijd zonder reizen, weinig nieuwe ervaringen en een warrige toekomst. De reden: het coronavirus.

Sinds het begin van de quarantaine heb ik in ieder geval mijn kamer opgeruimd en een beetje gerenoveerd (wie heeft dat tot nu toe gedaan? niet gedaan?) en gaf mijn kat meer knuffels dan ooit tevoren – maar dat voelde alsof het dat was. Dat is natuurlijk niet helemaal waar; ik heb veel meer gedaan, maar ik voel me nog steeds steeds nuttelozer en futlozer. De afgelopen dagen spoken dezelfde gedachten door mijn hoofd en ik lijk dag na dag dezelfde discussie met mezelf te voeren. Het begint meestal met mezelf te betrappen op het klagen over alles wat nu niet mogelijk is en hoe triest het is dat 2020 er zo anders uitziet dan gepland:

Je bent boos en verdrietig; oké. Maar kijk eens hoe goed je het doet. Anderen hebben het veel moeilijker; bovenop alle stress moeten ze ook nog voor hun kinderen zorgen of kampen ze met een financiële crisis. Weer anderen gaan elke dag naar hun werk en brengen zichzelf direct in gevaar; ze hebben geen keus of zijn zelfs blij dat ze hulp kunnen bieden. Leerlingen worden terug naar school gestuurd, ook al is de situatie niet veel verbeterd, hele steden zijn economisch verwoest door het gebrek aan toerisme, mensen verliezen hun baan... En jij zit hier en hebt medelijden met jezelf, ook al gaat het eigenlijk zo goed met je.

Aan de andere kant zijn er ALTIJD mensen die er slechter aan toe zijn dan jij, maar het heeft geen zin om jezelf daarover te verwijten. Boos zijn op jezelf brengt je nergens. Integendeel zelfs. Een positieve mindset behouden is een van de belangrijkste hulpbronnen die je nu hebt.

En hoewel ik weet dat wat ik denk waar is, begin ik mezelf weer te verwijten dat ik niet positief kan blijven. Zoals je ziet, bevind ik me op momenten als deze in een zeer destructieve gedachtencyclus – een die me absoluut nergens brengt. Denken, reflecteren, vragen stellen: dat is allemaal goed. Maar te veel ervan is meestal niet nuttig.

Foto door Ümit Bulut op Niet meer spetteren

"Wat kan ik dan doen?"

De vraag der vragen. Is er hier sprake van goed of fout? Misschien verstandiger en minder verstandig. Of, om het zo objectief mogelijk te stellen: er zijn allerlei dingen die ik kan doen. Een optie is om mijn gedachten van me af te duwen, zodat ik er niet meer mee bezig hoef te zijn.Bijvoorbeeld door mezelf af te leiden met YouTube-filmpjes. Of een luisterboek. Een andere optie is om met iemand over mijn gedachten te praten. Maar dan heb ik meteen het gevoel dat ik mezelf moet uitleggen of rechtvaardigen. Ik kan ook naar buiten gaan en een wandeling maken. Of sporten. Maar dat is nu gewoon te vermoeiend voor me. Nog een andere optie is om niets te doen en gewoon te blijven zitten, terwijl mijn gedachten afdwalen...

Hmm, dat klinkt niet ideaal. Dus doe ik wat ik altijd doe als ik vastzit: mediteren. Ik kies een begeleide meditatie over "angst en stress" in de app "Insight Timer" en probeer me er zo goed mogelijk in te verdiepen.

Twintig minuten later voel ik me al aanzienlijk beter. Meditatie heeft me geholpen mijn gedachten er te laten zijn zonder erover te oordelen. Nu is mijn hoofd merkbaar rustiger. Dat voelt goed. Tegelijkertijd voel ik de behoefte om mijn gedachten vrij te laten stromen, om ze op de een of andere manier "uit te spreken". Ik ga aan mijn bureau zitten, open Google Drive en begin te typen. Wat heb ik uiteindelijk bedacht? Dit.

En ik kan echt niet geloven hoeveel beter ik me voel nu ik alles op papier heb gezet. Het is alsof er een last van mijn schouders is gevallen. Het is verbazingwekkend hoeveel impact een oordeelloze blik op je eigen gedachten kan hebben.

Natuurlijk zijn mijn zorgen, angsten en twijfels rond het coronavirus niet als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar ik voel me wel aanzienlijk georganiseerder, minder belast en meer ontspannen. Mijn woede is verdwenen. En als ik mezelf morgen betrap op het feit dat ik in dezelfde gedachtencyclus vastzit, accepteer ik dat. Dan mediteer ik gewoon weer. Of schrijf ik mijn gedachten opnieuw op. Ik doe iets waardoor ik mentaal even afstand kan nemen. Ik neem het perspectief van de waarnemer in en wees zo liefdevol mogelijk voor mezelf.

En de moraal van het verhaal? Wat is mijn advies aan jou?

Vandaag heb ik (opnieuw) geleerd dat het belangrijk is om emoties toe te laten. Maar ook hoe belangrijk het is om af en toe afstand te nemen van je eigen gedachten. Om er zo objectief mogelijk naar te kijken. Dat het belangrijk is om je eigen gedachten te verwerken, maar er niet door geobsedeerd te raken. identificerenEn ook dat het verwoorden van je innerlijke dialoog een bijna louterend effect kan hebben.

Hoe cheesy en sentimenteel het ook mag klinken, als ik één ding wil meegeven, is het dit: “Je bent genoeg, je bent geliefd, je bent niet alleen. Wees niet zo streng voor jezelf.En natuurlijk:Groetjes." ❤️

U kunt meer artikelen vinden over de onderwerpen mindfulness en spiritualiteit, milieu en duurzaamheid en gezonde voeding hier.

Foto door Melissa Askew op Niet meer spetteren