Vreugde of plicht?

Ouderschap betekent dat je vanaf nu van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat dingen doet die je zonder kinderen nooit zou doen.

Dat was de uitspraak die ik deed toen ik aan het ouderschap begon – en waar ik de eerste paar jaar ook grotendeels naar heb geleefd.

Ik ben niet goed in het maken van kinderdingen. Dat komt vooral omdat ik het gewoon niet leuk vind om te doen – ik geniet er niet van!

Ik hou niet van knutselen, bakken, koken of spelletjesavonden. Ik hou niet van het kinderbadje in het zwembad, de speeltuin of schoolevenementen. Ik zou nooit alleen naar Playland gaan. Ik heb een hekel aan kinderverjaardagen en ben veel minimalistischer en zuiniger dan mijn kinderen. Ik wil geen lid zijn van een club of hinkelen. Ik hou niet van verkleden of rollenspellen met knuffels. Ik hou niet van voorlezen en een liedje zingen voor het slapengaan als ik mijn ogen al twee uur met lucifers open heb moeten houden, vind ik enorm moeilijk...

De afgelopen jaren heb ik met veel ouders over dit onderwerp gesproken en de reacties zijn opvallend vergelijkbaar:

Voor veel ouders is het dagelijkse leven met kinderen gewoon te veel.

Ze zien er zo moe en uitgeput uit, maar samen hebben we allemaal een stralende glimlach. We zijn eraan gewend geraakt dat tijd doorbrengen met onze kinderen ons niet veel vreugde brengt – en we lijken ons bij ons lot neer te leggen. Maar daarmee maken we het onszelf en onze kinderen moeilijk: het hele gezin voelt het aan als één gezinslid zich niet lekker voelt, ook al weten ze het te verbergen.

Ik wil alleen maar dat het goed met je gaat!

Er woedt een strijd in ons: we hebben geleerd wat onze kinderen nodig zouden moeten hebben om gelukkig te zijn, en ongeacht waar we van houden of niet, we doen het voor onze kinderen. We willen er alles aan doen om ervoor te zorgen dat onze kinderen later kunnen terugkijken op een gelukkige tijd.

Maar dat is nog niet alles: het is niet alleen ons verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van onze kinderen dat ons in dit hamsterwiel laat rennen, maar ook sociale druk: we weten dat onze kinderen op school en de kleuterschool leren wat andere ouders thuis met hun gezin doen. Wat voor buffet hadden ze met Kerstmis? Hoe groot waren de cadeaus? Hoe uitgebreid was het kinderfeestje? Hoe bijzonder was de zomervakantie? Hoe lekker is het eten? Hoe huiselijk en gezellig ziet het appartement of huis eruit?

We trappen in een gevaarlijke val: onszelf vergelijken met anderen. Ik vraag me af hoe jij je daarbij voelt... voor mij gaat het tegenwoordig minder om onszelf met anderen vergelijken, maar meer om de angst dat mijn kind denkt dat anderen het beter hebben dan zij... en daardoor het gevoel heeft dat ze iets missen. Deze angst dreef me, en in zekere zin dreef me dat nog steeds: ik wil dat mijn kinderen het gevoel hebben dat ze erbij horen, dat ik het net zo goed heb als iedereen, dat ik toegang heb tot alles wat mijn beste vrienden hebben – ik word niet buitengesloten.

En ik?

Ouders voelen vaak een enorme druk om altijd het beste van het beste te bieden

En interessant genoeg ziet dit 'beste' er voor iedereen hetzelfde uit. We hebben overgenomen wat we hebben geleerd: kinderen willen knutselen. Kinderen willen bakken.Kinderen hebben een tent op hun kamer nodig, een hangmat op zolder, een moeder die kookt en bakt, grote verjaardagsfeestjes en grote cadeaus. Ze hebben 's avonds voorleesavonden en een slaapliedje nodig, en Kerstmis moet zo gezellig mogelijk zijn.

Op een gegeven moment begon ik deze aannames, die zo vanzelfsprekend leken, in twijfel te trekken.

Wie bepaalt nu eigenlijk wat kindvriendelijk is?

Zijn alle kinderen hetzelfde?

Is het echt waar dat ik constant naar de rommelmarkt of de supermarkt moet om de nieuwste speelgoedtrends te spotten? Moet ik enorme hoeveelheden koekjes bakken, moet mijn verjaardagstaart een meesterwerk zijn, moet het elke dag de speeltuin zijn? Hoe beperkt is mijn wereld als ik me aan deze grenzen houd?

Nu hou ik niet alleen van mijn kinderen, maar ook van mezelf. Dat is het punt van heroverweging. Wat we samen als gezin doen, moet ook iedereen vreugde brengen, tenminste op basisniveau. Want alleen dan wordt de gedeelde ervaring een ontspannende tijd. Het plezier komt niet echt voort uit WAT we doen, maar uit HOE we het doen.

Jij en ik

Langzaam, beetje bij beetje, barst de ene na de andere knoop open:

Ons avondritueel bestaat nog steeds uit zingen en lezen – maar afwisselend, niet allebei tegelijk, en op een eerder tijdstip wanneer ik er zin in heb. Daarna kunnen ze een paar minuten spelen en kan ik me even terugtrekken om uit te rusten.

We gaan naar de bibliotheek omdat ik het leuk vind – en kijk, ze juichen. Wij blijven gewoon thuis en ik stort me op mijn projecten – mijn kinderen spelen met de kinderen van de buren.

Ik spreek af met mijn vriendinnen, die geen kinderen hebben, midden in de stad, en de kinderen krijgen een ijsje. Ze zijn er dol op.

Op een gegeven moment heb ik zelfs een kant-en-klare taart gekocht voor het verjaardagsfeestje van mijn kind – toegegeven, dat deed ik met knikkende knieën – maar ja, de kinderen brachten de middag door op de trampoline en dachten nauwelijks aan eten.

Ik heb geleerd dat mijn behoeften ertoe doen. Sterker nog, ze zijn onvermijdelijk als we samen gelukkig willen zijn. Ik kan mezelf toestaan ​​om te zeggen: "Dat doe ik niet." Moeder of vrouw zijn, of welk sociaal cliché me ook onder druk zet, niemand kan me dwingen, en ik kan het leven van mijn kinderen helpen vormgeven op een manier die ook bij me past, ook al ziet dat er soms anders uit in vergelijking.

En ja, ik dwing mezelf regelmatig om dingen voor mijn kinderen te doen waar ik zelf niet blij mee ben – bijna elke dag. Het hoort bij onvoorwaardelijke liefde, en ik zou het zo weer doen. Want uiteindelijk telt er maar één ding: ik wil de mensen van wie ik het meest houd nooit kwijtraken, wat het ook kost.

Eén ding is nu duidelijk: Kindersachen is alles wat ons samen vreugde brengt. Alle kinderen in de kamer, degenen die voor me staan, en ook mijn eigen innerlijke kind.

Als je meer wilt weten over gezin, zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, neem dan een kijkje hier over.

AUTEUR: SARAH ACKER