"Ik hou het meest van me als ik het het minst verdien, want dan heb ik het het meest nodig."

Citaat van Helen Keller.

"Mijn dochter (8) raakt in paniek."

Weer een dag waarop ik me afvraag wat ik verkeerd heb gedaan. Sterker nog, ik weet zeker dat ik alles verkeerd heb gedaan. Ze doet alsof haar familie de ergste ter wereld is. Ze slaat haar broer tot hij huilt, manipuleert me tot het uiterste, kijkt me schaamteloos aan en zegt dingen als: "Ik wil niet dat je rust hebt."

Mijn dochter lijkt zich vaak te gedragen volgens een innerlijk motto dat haar vertelt alles om haar heen te straffen als ze zich niet goed voelt. Ze weet precies welke knoppen ze moet indrukken om dingen pijn te doen, hoe ze een discussie kan winnen en hoe ze mij onzeker kan maken.

Te vaak reageer ik niet op tijd en neem ik wat mijn dochter zegt persoonlijk. Of ik ben al zo uitgeput en afgeleid van de dag, met zoveel dat door mijn hoofd spookt, dat een van haar gemene opmerkingen me raakt als een sneer. Ook al weet ik dat ze een kind is. Ook al weet ik dat het in de kern niets met mij te maken heeft.

Aan de andere kant heeft het allemaal met mij te maken. Wat mijn dochter me ook laat zien, het weerspiegelt wat er in mij leeft. Als ik geen liefdevolle sfeer creëer, ervaar ik dat direct in het gedrag van mijn kind. Ze verdedigt zich luid en fel tegen wat niet goed voor haar is. Sterker nog, als moeder zou ik haar gedrag op dit niveau persoonlijk moeten opvatten.

Het rebelse gedrag van kinderen weerspiegelt altijd een essentiële behoefte. Wanneer ze zich luidruchtig en provocerend gedragen, kunnen we ons afvragen: wat heeft het kind nu nodig? Waar gaat het hier echt om? Het is net als bij ons volwassenen: het gaat nooit om het voor de hand liggende object van woede.

Van binnen zijn we allemaal kinderen

De kern van het conflict is niet dat het kind de broccoli niet wil eten. Er zit veel meer achter de weigering.

Ik herinner me dat ik mijn ouders tot waanzin dreef door opzettelijk alle regels te overtreden. Als er ruzie was met mijn moeder en ze alleen om een ​​paar minuten rust vroeg, onderbrak ik haar elke minuut om mijn zin te krijgen.

Pas jaren later besefte ik dat dit proces in essentie om iets veel diepers ging. Ik wilde de relatie herstellen die door de ruzie was beschadigd. Natuurlijk was het belangrijk voor me om te krijgen wat ik wilde. Maar diep vanbinnen verlangde ik ernaar dat mijn moeder me zou zien. Ik bedoel, dat ze me echt zou zien. Dat ze zich zou realiseren wie ik ben door mijn wens serieus te nemen en me op die manier te zien. Ik wilde erkend – en geliefd – worden om wie ik ben.

Ik besef ook dat ik zelfs vandaag de dag, als volwassene, herhaaldelijk terugval in oude patronen uit mijn jeugd. Lange tijd heb ik me onbewust onacceptabel gedragen in hechte relaties. Het drong pas achteraf tot me door – iets in mij, het kind dat niet zeker wist of ik beminnelijk was, wilde testen of de liefde van mijn partner wel echt onvoorwaardelijk was. Word ik geaccepteerd, ongeacht mijn gedrag? Houden mijn ouders alleen van me als ik me altijd goed gedraag en me goed aanpas? Hoe ver kan ik gaan voordat het geduld van anderen – van wie ik als kind grotendeels afhankelijk was – opraakt?

Er kan een onbewuste overtuiging achter zitten, bijvoorbeeld: ik ben niet helemaal beminnelijk. Op een gegeven moment zullen ze zien wie ik werkelijk ben, en dan zullen ze zich van me afkeren.Dat zul je zien!

Wat helpt?

En het innerlijke kind gedraagt ​​zich precies volgens dit model en lokt zo het uiterlijke gedrag uit dat het heimelijk verwacht.

Dit is slechts één mogelijkheid van wat er zich in het kleine mensje zou kunnen afspelen in zo’n delicate situatie – maar het is een veelvoorkomend scenario.

Wat kan hieraan gedaan worden?

Als we hier goed over nadenken, weten we: alleen liefde, die keer op keer onvoorwaardelijk aantoont dat ik een veilige en betrouwbare ouder ben, kan dergelijke overtuigingen doorbreken. Naarmate jongeren ouder worden, zullen ze steeds meer verantwoordelijkheid voor zichzelf nemen en leren dat hun waarde niet afhangt van de mening van anderen – maar tijdens hun kindertijd is het aan ons om dit waardevolle zaadje te zaaien om onze kinderen een goede start in de toekomst te geven.

Het is trouwens volkomen normaal dat kleintjes ons op de proef stellen. Ze willen ons aanvoelen, zichzelf aanvoelen en hun wereld ontdekken – oorzaak en gevolg zijn echt fascinerende verschijnselen! De dochter van een vriendin zei ooit tegen haar toen ze iets niet kreeg wat ze wilde: "Je bent de meest liefdeloze moeder die ik ken. Je bent helemaal niet in ons geïnteresseerd en je geeft helemaal niets om ons!" Deze moeder werkt fulltime thuis en zorgt uitsluitend uit vrije wil voor haar kinderen.

Er gebeurde zeker iets in dit kind op meerdere niveaus, maar misschien was het gewoon: Hé, jij irriteert mij, ik irriteer jou. Ik wil ervaren hoe het is om in actie te kunnen komen.

Jij ook?

We moeten weten: het is niet onze taak om de beste vrienden van onze kinderen te zijn. Een maatje zijn is niet iets wat onze kinderen laat zien dat ze op ons kunnen rekenen en dat we van ze houden.

Het is onze taak om een ​​veilige plek voor hen te zijn. We bieden dit door middel van een duidelijk kader, onvoorwaardelijke liefde, duidelijke regels en grenzen, maar ook door onze onverdeelde aanwezigheid, ons luisterend oor en het serieus nemen van hun diepere behoeften.

Dit te weten kan een enorme opluchting zijn. Je hoeft niet alles te doen om je kind tevreden te stellen. Dat is niet wat ze nodig hebben. Het gaat ook om jullie welzijn in de relatie.

Dus, als je kind weer in paniek raakt, bedenk dan dat het een kans is om hem of haar steeds meer lief te hebben. Ook al hoef je zijn of haar gebrek aan respect niet te tolereren, de diepere boodschap is toch overgekomen. En misschien omhelzen jullie elkaar dan nog wel een keer.

Als je meer wilt weten over gezonde voeding, mindfulness of duurzaamheid, Bekijk hier meer interessante blogartikelen over deze onderwerpen.