Een gesprek met mezelf - Over twijfels, angsten en negatieve gedachten tijdens de Coronacrisis

Dit bericht is waarschijnlijk mijn meest persoonlijke blogbericht hier tot nu toe. Het is een innerlijke dialoog die ik de laatste tijd zo vaak ervaar. En omdat ik zeker weet dat ik niet de enige ben met mijn gedachten, wilde ik ze hier met jullie delen. Zodat je je misschien niet meer zo alleen voelt.

De situatie

Ik zit aan mijn bureau in mijn oude kinderkamer in het huis van mijn ouders. Drie maanden geleden ben ik hier tijdelijk teruggekomen omdat ik mijn bacheloropleiding in een andere stad met succes had afgerond. Wat een spannende tijd had moeten worden met veel reizen, nieuwe indrukken en allerlei plannen voor de toekomst, veranderde al snel in een eentonige tijd zonder reizen, weinig nieuwe indrukken en plannen voor de toekomst die uit het raam werden gegooid. De reden: Corona. 

Sinds het begin van de quarantaine heb ik in ieder geval mijn kamer opgeruimd en een beetje opgeknapt (wie heeft dat inmiddels gedaan alstublieft? niet klaar?) en gaf mijn kat meer knuffels dan ooit tevoren - maar het voelde alsof het het wel zo'n beetje was. Dat is natuurlijk niet helemaal waar, ik heb veel meer gedaan, maar ik voel me nog steeds steeds nuttelozer en gebrek aan energie. Dezelfde gedachten spoken nu al een paar dagen door mijn hoofd en het lijkt erop dat ik dag in dag uit dezelfde discussie met mezelf voer. Het begint meestal ermee dat ik mezelf betrap op klagen over alle dingen die nu niet mogelijk zijn en hoe verdrietig het is dat 2020 er zo anders uitziet dan gepland:

"Je bent boos en verdrietig; oké. Maar kijk eens hoe goed het met je gaat. Andere mensen hebben het veel moeilijker; naast alle stress moeten ze ook voor hun kinderen zorgen of worden geconfronteerd met een financiële crisis. Andere mensen gaan elke dag naar hun werk en stellen zichzelf direct bloot aan gevaar, ze hebben geen keus of willen zelfs graag een hulpfiguur zijn. Studenten worden terug naar school gestuurd, ook al is de situatie nog niet veel verbeterd, hele steden liggen economisch in puin omdat het toerisme is afgelast, mensen verliezen hun baan... En Je zit hier en hebt medelijden met jezelf, ook al gaat het eigenlijk zo goed met je. 

Aan de andere kant: er zijn ALTIJD mensen die het slechter hebben dan jij, maar het heeft geen zin om jezelf daarover in elkaar te slaan. Boos zijn op jezelf brengt je nergens. Integendeel zelfs. Het behouden van een positieve mindset is een van de belangrijkste hulpmiddelen die je nu hebt.”

En terwijl ik weet dat het waar is wat ik denk, begin ik mezelf opnieuw in elkaar te slaan omdat ik niet positief kan blijven. Zoals je kunt zien, bevind ik me op momenten als deze in een zeer destructieve denkcyclus, wat mij helemaal niet helpt. Denk na, reflecteer, vraag: dat is allemaal goed. Maar te veel ervan is meestal niet gunstig. 

Foto door Umit Bulut op Ontsplashen

"Dus wat kan ik doen?"

De vraag aller vragen. Is hier sprake van goed of fout? Waarschijnlijk verstandiger en niet zo nuttig. Of, om het zo oordeelvrij mogelijk te zeggen: er is een hele reeks dingen die ik kan doen. Er zou een mogelijkheid zijn om mijn gedachten van mij af te duwen, zodat ik er niet verder mee bezig hoef te zijn. Bijvoorbeeld door YouTube-filmpjes te bekijken. Of uit een luisterboek. Een andere optie zou zijn om met iemand over mijn gedachten te praten. Maar dan had ik meteen het gevoel dat ik mezelf moest uitleggen of rechtvaardigen. Ik zou ook naar buiten kunnen gaan en een wandeling kunnen maken. Of sporten. Maar dat is op de een of andere manier te vermoeiend voor mij op dit moment. Een andere optie zou zijn om niets te doen en gewoon te blijven zitten en mijn gedachten te laten afdwalen...

Hm, dat klinkt niet ideaal. Dus ik doe wat ik persoonlijk altijd doe als ik niet weet wat ik moet doen: mediteren. Ik kies een geleide meditatie over het onderwerp “angst en stress” in de app “Insight Timer” en probeer er zo goed mogelijk bij betrokken te raken. 

Twintig minuten later voel ik me een stuk beter. Meditatie heeft mij geholpen om mijn gedachten er te laten zijn zonder te oordelen. Nu is het veel rustiger in mijn hoofd. Dat voelt goed. Tegelijkertijd voel ik de behoefte om mijn gedachten de vrije loop te laten, om ze op de een of andere manier te ‘uitspreken’. Ik ga aan mijn bureau zitten, open Google Drive en begin te typen. Wat is er uiteindelijk uit voortgekomen? Dit hier. 

En ik kan echt niet geloven hoeveel beter ik me voel nu ik het allemaal op papier heb gezet. Alsof er een last van mijn schouders was gevallen. Het is verbazingwekkend welke impact een niet-oordelende discussie over de eigen gedachten kan hebben. 

Uiteraard zijn mijn zorgen, angsten en twijfels over de Corona-problematiek niet in het niets verdwenen. Maar ik voel me in ieder geval veel georganiseerder, opgelucht en ontspannen. Mijn woede is weg. En als ik morgen betrap dat ik weer in dezelfde gedachtencirkel zit, dan accepteer ik dat. Dan doe ik gewoon nog een meditatie. Of schrijf mijn gedachten nog een keer op. Ik ga iets doen waardoor ik in mijn gedachten een stapje terug doe. Ik neem het perspectief van de waarnemer en ben zo liefdevol mogelijk tegenover mezelf.

En de moraal van het verhaal? Mijn advies aan jou?

Vandaag heb ik (opnieuw) geleerd dat het belangrijk is om emoties toe te laten. Maar ook hoe belangrijk het is om af en toe afstand te nemen van je eigen gedachten. Om er zo onbevooroordeeld mogelijk naar te kijken. Dat het belangrijk is om met je eigen gedachten om te gaan, maar er niet door geobsedeerd te raken identificeren. En ook dat het formuleren van de innerlijke dialoog een bijna louterend effect kan hebben. 

Hoe cheesy en sentimenteel het ook mag klinken, als er één ding is dat ik je mee wil geven, dan is het dit: "Je bent genoeg, er wordt van je gehouden, je bent niet alleen. Wees niet zo streng voor jezelf.En natuurlijk: “Groetjes." ❤️

U kunt nog meer artikelen vinden over de onderwerpen mindfulness en spiritualiteit, het milieu en duurzaamheid, en gezond eten hier.

Foto door Melissa Askew op Ontsplashen