Geef het leven de ruimte – verlies de angst voor geboorte

De gruwel van de geboorte

‘In elk begin zit magie’, zei Hermann Hesse, en ik weet niet of hij ooit het geluk heeft gehad getuige te zijn van een geboorte. Maar als er één beschrijving is die bijna perfect aansluit bij de ervaring van een bevalling, dan is het waarschijnlijk deze.

De geboorte van nieuw leven is overal in de natuur uniek. Zowel voor ons mensen als in de cyclus van de natuur in het algemeen is geboorte de navel van al het leven, een mijlpaal. Het einde van een symbiose, het begin van een ademhaling. Magisch.

En toch... vertroebelt een schaduw het wonder van het leven. 

Door de hele menselijke geschiedenis heen heeft een verscheidenheid aan omstandigheden ervoor gezorgd dat talloze vrouwen, de bewakers van het leven in zichzelf, een ongecontroleerde, bijna paniekerige angst hebben voor de ervaring van een bevalling.

Het leven is zo rauw en direct, zo rauw, magisch, puur en direct door haar eigen lichaam, de ervaring is overweldigend. Maar waarom alleen angst?

Waar komt de paniek vandaan die ons maanden voor de uitgerekende datum slapeloze nachten kan bezorgen? Waar komt de voorzichtigheid vandaan, de gedachte om naar het ziekenhuis te gaan, de intensieve preoccupatie met mogelijke alternatieven voor het natuurlijke geboorteproces en pijnstillers? Waar komt het idee vandaan dat wij het niet aankunnen?

De ontwikkeling van de mensheid is onder meer gebaseerd op het vertellen van verhalen. We zijn ontworpen om voort te bouwen op ervaringen, beelden en ons verleden. We zitten rond het vuur en luisteren naar verhalen uit lang vervlogen tijden. We zitten voor de televisie en laten ons ontroeren door verhalen die onze diepste verlangens, maar ook onze diepste angsten weerspiegelen. 

Wij leren van wat mensen vóór ons hebben meegemaakt. 

In de loop van ons verleden ontwikkelde zich, door verschillende culturele en historische aspecten, het geloof dat de bevalling een vloek was die over vrouwen was uitgesproken. Het patriarchaat deed de rest door vrouwen alle macht over hun kracht en hun eigen leven te ontnemen.

Angst en pijn zijn direct met elkaar verbonden

Deze verhalen vormen ons en onze perceptie van het onderwerp geboorte. Hoe vaker en indrukwekkender we verhalen horen over angst, pijn, luid geschreeuw en complicaties, hoe dieper ze als waarheid in ons systeem worden opgeslagen. We ervaren wat we geloven dat waar is. Ons brein creëert onze realiteit op basis van de verhalen die het kan verwerken. 

Als we in de loop van tientallen jaren leren dat de bevalling vreselijk pijn doet en een vreselijke grenservaring is waarbij we alleen maar “geluk” kunnen hebben dat alles goed is gegaan, zal onze ziel en daarmee ons lichaam zich aanpassen aan zo’n ervaring. 

Bovendien kan onze geest alleen werken met wat hij weet:

Veel vrouwen hebben niet geleerd hoe hun lichaam werkt om de baby ter wereld te brengen. Ze leren dat een ziekenhuis noodzakelijk is, dat medische hulp en pijnstillers essentieel zijn, tenzij ze bijzonder zwaar zijn. Ze hebben geen beeld van een zachte, rustige en vredige geboorte. 

De controle over een succesvolle bevalling verschuift van je lichaam naar de handen van andere mensen.

Met het wegvallen van de controle komt angst. Angst zorgt ervoor dat het lichaam tijdens de geboorte gespannen raakt en gaat de natuurlijke opening waarmee het kind daadwerkelijk geboren wordt tegen. De baarmoederhals gaat moeizaam open, de spieren werken elkaar tegen en er ontstaat ondraaglijke pijn. Het is niet ongebruikelijk dat er sprake is van een uitgestelde bevalling en dat het kind via een keizersnede wordt geboren. 

Maar waarom bestaat er zoiets als geboortestilstand? Is het niet redelijk om te denken dat het lichaam van een vrouw zich niet openstelt omdat ze zich niet veilig voelt als ze wordt bedreigd, zoals het geval is bij dieren in de natuur? Zou het kunnen dat ons lichaam zoveel intelligenter is dan we ons realiseren?

Was het altijd zo met de pijn en angst? 

Lang vóór ons en tot op de dag van vandaag bestaan ​​er totaal verschillende geboorteverhalen: vrouwen over de hele wereld baren hun kinderen zachtjes, gemakkelijk en zonder het gevoel van pijn zoals wij dat kennen. Voor haar is geboorte een volkomen natuurlijk proces, onderdeel van het leven en iets waartoe een vrouwelijk lichaam absoluut in staat wordt geacht. De vrouwen hebben de controle over hoe ze willen bevallen en hebben ervaringen waardoor ze boven zichzelf kunnen groeien, waardoor ze er krachtig uit kunnen komen, met diep mooie, positief vormende herinneringen en een ja tegen het leven.

In veel andere delen van onze wereld is het volkomen normaal dat vrouwen snel, zonder complicaties en zonder drama bevallen van hun kinderen. De geboorte wordt zonder angst gevierd en uitgevoerd. 

Het verschil ligt meestal in een totaal andere perceptie van het leven, ons lichaam en de natuurlijkheid van de geboorte-ervaring. 

De vrouwen horen verschillende verhalen. Ze geloven dus in een andere werkelijkheid en ervaren daardoor iets anders. Ze weten dat zij de deskundige zijn, de volledige controle hebben en de vrijheid hebben om te beslissen hoe zij de bevalling willen laten verlopen. 

Ook hebben ze een diep vertrouwen in het leven, zijn ze kalm van binnen en weten ze meestal precies hoe hun lichaam werkt om de baby ter wereld te brengen. Ze doen dus vooral één ding: ze laten zich gaan. Ze weten dat het proces in hun lichaam betrouwbaar is en ze ontspannen. Ze openen zich en laten het lichaam het werk doen. Hoe meer ontspannen een vrouw is tijdens de bevalling, hoe dieper ze de weerstand kan loslaten en mee kan gaan in het proces. 

De spieren werken op natuurlijke wijze, de baarmoederhals gaat open, het kind glijdt naar buiten en er wordt veel meer uitgeademd dan eruit geduwd. Is dat niet bijna te mooi om waar te zijn? Dus...

Heb jij persoonlijke tips?

Ja! Zelf heb ik al twee bevallingen meegemaakt. De eerste was traumatisch en kwam volledig overeen met wat we hier weten. Een geschokte vrouw die schreeuwde in een helder verlichte verloskamer, omringd door veel vreemden, met ondraaglijke pijn en de gedachte “het is bijna voorbij”. Ik was vol angst. 

De tweede bevalling was rustig, zachtaardig, pijnloos en mooi. Ik denk er zo met veel plezier aan terug.

Nu sta ik op het punt te bevallen van mijn derde kind en ik heb er zin in!

Hoe kan het dat ik zulke verschillende ervaringen heb gehad? Wat kan ik ervan doorgeven?

Het cruciale verschil was dit:

Ik verbrak de cognitieve verbinding in mijn hersenen tussen geboorte en pijn en verving deze door nieuwe verhalen, ervaringen en dus mogelijkheden. Ten eerste besloot ik radicaal te vasten: ik bleef weg van negatieve berichten over de geboorte-ervaringen van andere vrouwen. Ik sprak niet meer met mensen die geloofden dat bevallen pijn doet. 

In plaats daarvan las ik elke dag verhalen en keek ik zelfs naar video's op internet waarin ik kon zien hoe vrouwen duidelijk pijnloos en zonder medische hulp bevielen van hun kinderen. Dit veranderde mijn perceptie en overtuigingen over de geboorte. Mijn synapsen zijn opnieuw verbonden. Geboorte betekende niet langer pijn, maar eerder vrede, ontspanning en vreugde. 

Dit interne proces heb ik vooraf aangevuld met ontspanningsoefeningen (ons lichaam kan het beste toepassen wat het al heeft geïnternaliseerd) en voorlichting over hoe mijn lichaam werkt om de baby ter wereld te brengen. 

De combinatie van kennis, praktijk en ervaring door middel van verhalen leidde mij naar mijn tweede, prachtige geboorte-ervaring. 

Als jij ook met alle angsten geconfronteerd wordt, moedig ik je uit de grond van mijn hart aan: heb vertrouwen! Met de juiste hulpmiddelen kun je een prachtige, zelfbepaalde en ja, pijnvrije bevalling beleven. 

Wil je meer leren over gezin en zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, Bekijk hier meer spannende blogartikelen over deze onderwerpen.

AUTEUR: SARAH ACKER