Vreugde of plicht?

Ouder zijn betekent dat je voortaan van 's ochtends tot 's avonds dingen doet die je zonder kinderen nooit zou doen.

Dat is de uitspraak waarmee ik ouder ben geworden – en waar ik de eerste jaren grotendeels naar heb geleefd. 

Ik ben niet goed in het maken van kinderdingen. Dit komt vooral omdat ik deze dingen gewoon niet graag doe; ik vind er geen natuurlijke vreugde in!

Ik hou niet van knutselen, samen bakken, koken of spelletjesavonden houden, ik hou niet van het kinderbad in het zwembad, de speeltuin en eventuele schoolevenementen, ik zou nooit op eigen initiatief naar speelland gaan, ik heb angst voor kinderverjaardagen en ik ben veel minimalistischer en zuiniger dan mijn kinderen. Ik wil geen lid zijn van een club of springspelletjes spelen, ik houd niet van verkleden of rollenspel met knuffels. Ik hou niet van lezen en een liedje zingen voordat ik naar bed ga als ik twee uur lang mijn ogen open heb moeten houden met lucifers, is buitengewoon moeilijk voor mij...

De afgelopen jaren heb ik dit met veel ouders besproken en de reacties komen verrassend overeen:

Voor veel ouders is het dagelijkse leven met kinderen simpelweg te veel.

Ze zien er zo moe en uitgeput uit, maar in de gemeenschap dragen we allemaal onze beste glimlach. We zijn eraan gewend geraakt dat we niet veel plezier hebben in het doorbrengen van tijd met onze kinderen - en we lijken ons neer te leggen bij ons lot. Maar dit maakt het moeilijk voor onszelf en voor onze kinderen: het hele gezin voelt het als het met één deel van het gezin niet goed gaat; zelfs als hij weet hoe hij het moet verdoezelen. 

Ik wil dat het goed met je gaat!

Er woedt een strijd in ons: we hebben geleerd wat onze kinderen zogenaamd nodig hebben om gelukkig te zijn en waar we zelf ook van houden of niet van houden, we doen het in het belang van onze kinderen. Wij willen er alles aan doen om ervoor te zorgen dat onze kinderen straks kunnen terugkijken op een mooie tijd.

Maar dat is nog niet alles: het is niet alleen het verantwoordelijkheidsgevoel jegens onze kinderen dat ons in dit hamsterwiel laat draaien, maar ook de sociale druk: we weten dat onze kinderen op school en op de kleuterschool ontdekken wat de andere ouders thuis met hun gezin doen. Welk buffet was er met Kerstmis? Hoe groot waren de cadeaus? Hoe pompeus is het verjaardagsfeestje van het kind? Hoe was jouw zomervakantie? Hoe lekker is het eten? Hoe huiselijk en comfortabel ziet het appartement of huis eruit? 

We trappen in een gevaarlijke val: we vergelijken onszelf met anderen. Ik vraag me af hoe jij hierover denkt... het gaat voor mij nu minder om mijn persoonlijke vergelijking met anderen en meer om de angst dat mijn kind zou kunnen denken dat anderen beter af zijn dan hij... en daardoor het gevoel krijgt dat hij iets mist. Deze angst dreef en drijft mij tot op de dag van vandaag. Ik wil dat mijn kinderen het gevoel krijgen dat ze erbij horen, dat ze het gevoel hebben: het gaat net zo goed met mij als iedereen, ik heb toegang tot alles wat mijn beste vrienden hebben. Ik word niet buitengesloten. 

En ik? 

Ouders voelen vaak een enorme druk om altijd het beste van het beste te bieden 

en interessant genoeg ziet dit ‘beste’ er voor iedereen hetzelfde uit. We hebben overgenomen wat we hebben geleerd: kinderen willen knutselen. Kinderen willen bakken. Kinderen hebben behoefte aan een tent op hun kamer, een hangmat op zolder, een moeder die kookt en bakt, grote kinderverjaardagsfeestjes en grote cadeaus. Ze hebben 's avonds behoefte aan lezen en het slaapliedje en Kerstmis moeten zo gezellig mogelijk zijn. 

Welnu, op een gegeven moment begon ik deze ogenschijnlijk natuurlijke aannames in twijfel te trekken. 

Wie bepaalt precies wat geschikt is voor kinderen? 

Zijn alle kinderen hetzelfde? 

Is het echt zo dat ik voortdurend naar de rommelmarkt of het consumentencentrum moet om de nieuwste gamingtrends niet te missen? Moet ik enorme hoeveelheden koekjes bakken, moet mijn verjaardagstaart een meesterwerk zijn, moet het elke dag de speeltuin zijn? Hoe smal is mijn wereld als ik mij binnen deze grenzen begeef? 

Nu houd ik niet alleen van mijn kinderen, maar ook van mezelf. Dit is het punt van heroverweging. Wat we als gezin samen doen, zou voor iedereen vreugde moeten brengen, tenminste op het basisniveau. Want alleen dan zal de gedeelde ervaring een ontspannend moment zijn. Het plezier komt niet echt voort uit WAT er wordt gedaan, maar HOE we het doen.

Jij en ik 

Langzaam, beetje bij beetje, barst de ene kleine knoop na de andere:

Ons avondritueel bestaat nog steeds uit zingen en lezen - maar afwisselend, niet allebei tegelijk en op een eerder tijdstip als ik daar zin in heb - dan kunnen zij een paar minuten spelen en kan ik me even terugtrekken om uit te rusten.

We gaan naar de bibliotheek omdat ik het leuk vind - en zie, ze juichen. We blijven gewoon thuis en ik wijd mij aan mijn projecten: mijn kinderen spelen met de kinderen uit de buurt. 

We ontmoeten mijn vrienden die geen kinderen hebben midden in de stad en de kinderen krijgen een ijsje, ze vinden het geweldig.

Op een gegeven moment kocht ik zelfs een kant-en-klare taart voor het verjaardagsfeestje van mijn kind - dat deed ik weliswaar met knikkende knieën - maar ach, de kinderen brachten de middag door op de trampoline en dachten nauwelijks aan eten. 

Ik heb geleerd dat mijn behoeften ertoe doen. Sterker nog: ze zijn onvermijdelijk als we samen gelukkig willen zijn. Ik kan mezelf toestaan ​​te zeggen: ‘Dat ga ik niet doen. Als moeder of als vrouw, of welk sociaal cliché mij dan ook daartoe wil dwingen, kan niemand mij dwingen en kan ik helpen de wereld van mijn kinderen vorm te geven op een manier die bij mij past, ook al ziet die er in vergelijking soms anders uit. 

En ja, ik dwing mezelf regelmatig om dingen voor mijn kinderen te doen die ik zelf niet leuk vind – bijna elke dag. Dit maakt deel uit van onvoorwaardelijke liefde en ik zou het op elk moment opnieuw doen. Want uiteindelijk telt maar één ding: de mensen van wie ik het meeste houd, wil ik nooit kwijt, wat dat ook kost. 

Eén ding is nu duidelijk: kinderspullen zijn alles wat ons samen vreugde brengt. Alle kinderen in de kamer. Zij die voor mij staan ​​en ook mijn eigen innerlijke kind. 

Wil je meer weten over de onderwerpen gezin, zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, neem dan eens een kijkje hier over.

AUTEUR: SARAH ACKER