‘Ik ben moeder’, zei een vrouw van in de veertig ooit tegen mij, ‘ik heb geen idee wat dat eigenlijk betekent en hoe ik het de afgelopen twintig jaar allemaal heb gedaan.’

Is dat niet spannend?

We wachten tot eerste kerstdag om kinderen te krijgen, omdat we ons er nog niet klaar voor voelen. Ineens zijn de kleintjes het huis uit en hebben we het gevoel dat we na jaren wassen niet meer weten waar ons hoofd is. Het belangrijkste is dat alles er nog is bij het kind, denken we na deze achtbaanrit, in de hoop dat niemand merkt dat we eigenlijk niet gekwalificeerd waren voor de baan. 

Het is eigenlijk een gedachte waar je even aan moet wennen: we leven in een samenleving die waarde hecht aan certificaten en trainingen, ja, onze eigen waargenomen waarde is vaak gebaseerd op onze kwalificaties. En dan is er nog de allerbelangrijkste taak, namelijk het verzekeren van het puur biologische voortbestaan ​​van de mensheid, waarvoor geen enkele opleiding bestaat – we moeten vertrouwen op een paar adviseurs en onze instincten – en de vele therapieaanbiedingen die geacht worden te herstellen wat de ouders op volwassen leeftijd verprutst hebben. 

Hoe werkt het ouderschap? Wanneer ben ik er klaar voor om een ​​kind op de wereld te zetten? Wat heb ik nodig? Is dit de basis voor een veilige baan of is het zelfs een vereiste? Moet ik minimaal 80% zelfreflectief zijn, de juiste partner hebben of intern afstand hebben genomen van mijn ouders? Spaargeld op de bank, je eigen huis, een opleiding in het onderwijs of gewoon een positieve levenshouding?

Hier is wat input voor verdere reflectie - want als moeder van binnenkort drie kinderen heb ik ook geen definitief antwoord. Het enige dat ik weet is dat ik toen nog niet klaar was voor het eerste kind en nu ben ik nog niet klaar voor het derde kind.

Ja, hoe nu?

Elk kind is anders en elke ervaring is compleet nieuw. Ik had toen nog nooit een eerste kind gehad en nu heb ik nog nooit drie kinderen gehad, ik heb dit nog nooit eerder gedaan, dus hoe weet ik hoe ik dat moet doen? 

Als ik tien gezinnen met drie kinderen ondervraag, krijg ik tien verschillende antwoorden. Mijn derde kind is totaal anders dan het derde kind van de familie Becker. En bovenal ben ik compleet anders dan alle andere ouders in de wereld. Ik heb mijn eigen verhaal met mijn eigen triggers, blessures en successen. 

Ik weet maar één ding: wat je nodig hebt is moed. Moed om elke dag op te staan ​​en te zeggen: ik heb geen idee wat er gaat komen, maar ik sta vandaag op. In de kern is het de angst voor het pure leven die ons verlamt. Niemand kan voorspellen welke van mijn vaardigheden mijn kind nodig zal hebben om van binnen en van buiten gezond op te groeien. Er zijn natuurlijk een paar basisprincipes, maar wij mensen zijn zoveel complexer.

‘Ik ben er nog niet klaar voor’, zeg je misschien terwijl het kind in je groeit. ‘Ik ben er nog niet klaar voor’, denk je als je kind naar de basisschool gaat. ‘Ik ben er nog niet klaar voor’, schreeuw je inwendig terug als het in de puberteit tegen je schreeuwt dat het je haat. En ‘Ik ben er nog niet klaar voor’, huil je terwijl hij het huis verlaat. 

Van tevoren klaar zijn voor iets dat je nog nooit eerder hebt gedaan, is in wezen onmogelijk. 

We hebben nog maar één persoon van wie we kunnen leren er klaar voor te worden: het kind zelf. 

Elke nieuwe dag verandert het – en jij verandert mee. Deze constante beweging is wat je in het leven mag doen. 

Hulp! 

Als u zich momenteel in een situatie bevindt waarin u de angst voelt dat u niet in staat bent om te gaan met de uitdagingen die op uw pad komen, roep ik u op: heb vertrouwen! Als klein kind leerde je lopen. Je hebt je school afgemaakt (ondanks die vreselijke leraar, weet je nog?), je rijbewijs gehaald en vrienden gemaakt, ja, daar was ook een eerste ontmoeting. En – je hebt je eigen ouderlijk huis overleefd. Misschien was het eigenlijk niet zo eenvoudig en dacht je als kind een paar keer dat je het niet kon. 

Maar vandaag ben je hier. Je bent zwanger of partner van een zwangere vrouw, je kind schreeuwt de halve nacht of heeft elke dag vijf driftbuien. Je maakt voor het eerst de puberteitgroei van een nageslacht mee. Je doet dit allemaal voor de eerste keer. Niemand heeft je hierop voorbereid. Maar je zit er al middenin. Je doet het al. 

Gisteren lag ik met mijn twee kinderen in het zwembad, waar ik door zwangerschapsmoeheid bijna in slaap viel. Mijn dochter schreeuwde de halve dag tegen me omdat... nou ja. Ik functioneerde niet zoals zij dat wilde. Ik viel om acht uur 's avonds in bed met het gevoel dat ik nooit meer zou kunnen opstaan. Ik voelde me uitgeput, alleen en verlaten. Vanochtend werd ik wakker en zette ik koffie voor mezelf. Ik was niet klaar. Maar ik doe het al. 

Je bent vanochtend opgestaan ​​om nog een dag je leven onder ogen te zien. Een leven dat elke dag dingen voor ons in petto heeft waar we niet op voorbereid waren. Gefeliciteerd. Ik meen het. Wij maken het. 

Wil je meer weten over de onderwerpen gezin, zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, neem dan eens een kijkje hier over.