Omdat je mij ziet – Een liefdesbrief aan mijn moeder (of aan mezelf?)

Liefde die mij ziet –

soms weet ik niet precies aan wie ik deze brief schrijf. Aan jou die mij op de wereld heeft gebracht? Naar mezelf – het kind in mij dat nog steeds gezien wil worden? Misschien allebei. Misschien schrijf ik je - en tegelijkertijd naar wat er in mij genezen wil worden. Want deze tekst begint daar waar liefde en verlangen elkaar raken.

Je hebt mij gezien. Op momenten dat ik nog onzichtbaar was. In mijn uitdagendheid, in mijn verlegenheid, in mijn onstuitbare nieuwsgierigheid. Ik herinner me niet alle details, maar ik weet wel dat ik me op de een of andere manier heel voelde bij jou. Of was dat de wens?

Soms voel ik de warmte van je hand zonder dat die er is. Soms ontbreekt het. Soms mis ik het zelfs als je naast me zit. En dan vraag ik mezelf af: hoeveel van wat ik mis is een echo? In hoeverre is dit een antwoord op wat ik mezelf niet vertrouw te geven?

Tussen reflectie en verlangen

Lange tijd geloofde ik dat liefde luid moest zijn. Zichtbaar. Glimmend zoals in de Moederdagreclames. Maar door de jaren heen heb ik geleerd dat echte liefde vaak stil is. Dat het zich niet altijd uit in woorden, maar soms in blikken, in een glas water bij het bed, in het weten wanneer je niets moet zeggen.

Misschien begreep je mij niet altijd, maar je voelde mij. En misschien is gezien worden soms niet zo luid als we dachten. Maar gewoon rustig begrepen worden. En misschien heb ik vandaag het gevoel dat het tijd is om mezelf te zien. Niet alleen door jouw ogen, maar met mijn eigen blik. Een liefdevolle. Iemand die fouten vergeeft. Die ook chaos omarmt.

Moederlijke liefde en zelfacceptatie

Wat ik van jou heb geleerd – of wilde leren – is niet alleen zorgzaamheid. Het is het principe dat iemand blijft. Dat er iemand is als je valt. Misschien kan ik vandaag degene zijn die blijft. Voor mij. Misschien begint het hier: de innerlijke kracht waar ik al zo lang naar op zoek ben aan de buitenkant.

Er zijn dagen waarop ik wenste dat er meer van jou waren geweest. Meer nabijheid. Meer zachtheid. En tegelijkertijd weet ik: ook jij gaf alleen wat je kon. En soms was dat veel. En soms te weinig. Maar het was echt. En misschien is het soms genoeg om te weten: we waren allebei aan het kijken. Ieder op hun eigen manier.

Vandaag wil ik jou niet idealiseren – en ook mezelf niet. Ik wil dat de foto uit licht en schaduw bestaat. Vanuit nabijheid en teleurstelling. Van verwachtingen die we niet konden waarmaken – en van momenten waarop alles klopte.

Als ik mezelf vandaag in de hand houd

Dan is het niet alleen troost. Er is een stille belofte. Dat ik niet langer hoef te twijfelen aan de liefde – waar die ook vandaan komt. Dat ik een thuis voor mezelf kan zijn. Dat ik vol kan houden als niemand anders dat wil.

Jij hebt mij geleerd wat verbinding betekent. En ik leer er nog steeds mee te leven. Het is een manier. Geen rechte. Maar een echte. En misschien is dat wel de mooiste vorm van moederliefde: die blijft, ook als er niemand meer is.

Dus bedankt. Voor alles wat was. Voor alles wat dat niet was. En voor wat ik vandaag voor mezelf kan zijn.

En als je dit leest: misschien is het ook voor jou een begin.

En ik leer dat liefde niet weggaat, maar verandert. En soms komt het terug als zelfcompassie.

Verliefd,

- I.

Afbeelding: Nuta Sorokina / pexels