Altijd deze mobiele telefoon

Ken je dat – je hebt een gezin, kinderen, veel te doen en klaagt altijd over tijdgebrek – en je zit op veel momenten van de dag op je smartphone. 

In het verleden heb je misschien neergekeken op mensen die je met hun kinderen in het park ontmoette - hun aandacht was ergens anders, alleen maar naar het scherm staren terwijl het leven, wat er op dat moment gebeurde, en alles wat hun kinderen tijdens hun spel deden, aan hen voorbijging. 

Raafouders, heb je misschien gedacht, of schudde gewoon je hoofd. Van buitenaf gezien was zo'n foto gewoonweg onbegrijpelijk voor je. 

Toen kwam jouw tijd - en sneller dan je kon zien, bevond je je in soortgelijke situaties. Wat is er gebeurd? 

Waarom kun je niet gewoon volledig bij je kinderen zijn, bij je gezin, zonder dat je mobiele telefoon je aandacht afleidt?

Ik wil graag iets met jullie delen dat ik in mezelf heb ontdekt vanuit mijn eigen ervaring met dit onderwerp. Hier is een iets ouder dagboekaantekening die ik schreef voordat alles veranderde - of beter gezegd voortdurend werd gerenoveerd. 

Lief dagboek – frustratie 

"Ik erger me zo aan mezelf. De kinderen zijn gewoon te veel voor mij, nee, de kinderen niet, alleen het constante praten over onderwerpen die niet overeenkomen met mijn volwassen wereld. Het elke seconde een beroep doen op mijn diensten. Het onachtzaam zijn voor mijn energiebalans. Ik wil praten! Ik bedoel, echt praten! Ik wil verbinding maken, praten over onderwerpen die mij ontroeren, over liefde, seks, mijn werk, mijn gevoelens, mijn plannen, de angst ervoor, altijd in het hamsterwiel om gevangen te zitten. Ik wil iemand knuffelen wie is de dezelfde maat als ik. Ik wil wijn drinken en vergeten dat mijn werkelijke wereld er anders uitziet dan die ik in mijn ziel heb samengesteld. 

Omdat ik eigenlijk niet het luxe buitenleven heb waar ik voortdurend van droom. Ik ren zoals zoveel mensen naar mijn werk, ik zit ruim een ​​uur per dag in de auto en breng de helft van mijn tijd door met het rijden van de ene dagelijkse gebeurtenis naar de volgende, dus structureer ik mijn dagelijkse routine door in de auto bij het stoplicht te zitten. Ik heb de neiging om snel te eten in plaats van gezond, ik voel me daarna slecht, ik klaag vijftig keer meer tegen mijn kinderen dan gepland per dag, mijn gedrag doet steeds meer denken aan mijn moeder: ‘Ik ben moe’, zei ze altijd, en ‘snel’ en ‘later’.

En bij dit alles heb ik niet eens een opwindende liefdesrelatie die mij kan afleiden.

Ik zie mijn vrienden veel minder vaak dan ik tegen mezelf zeg. We werken tenslotte allemaal, ze hebben immers nog geen kinderen en ze willen tenslotte niet zo vaak bij mij op de speelplaats zitten als ik moet.

Ik kan er niet tegen. Ik kan dit leven van alledag niet uitstaan, de voortdurende herhaling van de lussen van instappen, uitstappen, eten, slapen, werken, organiseren.

Lief dagboek – Lust 

Dat voelde goed – om even al mijn woede op te schrijven. Bovenal boosheid op mezelf – omdat niemand mij dwingt te leven zoals ik doe, toch? Ik wil vreugde in het leven! Wens! Ik sta graag 's ochtends op omdat er iets spannends op me wacht. Niet alleen een leuke vakantiereis, ik bedoel, iets heel fundamenteel anders. Een dagelijks leven waarvan ik geen vakantie nodig heb. 

Dat belooft het rode getal op Facebook mij. Een nieuwe boodschap - er gebeurt iets, iets onverwachts, iets dat alles kan veranderen. Zo interpreteren mijn hersenen dit rode getal tenminste - slim, toch? Natuurlijk weet ik dat dit slechts een neurale truc is. Zelden gebeurt er iets baanbrekends op Facebook of WhatsApp - maar er komen in ieder geval soortgelijke boodschappersubstanties in mijn lichaam vrij en ik geniet van het gevoel van opwinding en hoop. Aan de andere kant kan mijn mobiele telefoon me niet geven wat ik echt nodig heb. Het geeft me gewoon een mock-up van het gevoel van saamhorigheid en verbondenheid. Ik wil mij hier steeds bewuster van worden. Ik weet dat ik daar weg moet. Ik wil daar weg. Ik wil dat mijn leven zo spannend en actueel is dat mijn telefoon geen rol meer speelt. 

Ik wil mijn frustratie in mijn telefoon verdrinken. Dit kan niet werken. Apple heeft hiervoor geen opvangbak.

Ja, ik wil mijn gedrag veranderen. Maar eerst geef ik mezelf begrip. Omdat je iemand bent die gewoon niet eenzaam wil zijn. Een persoon die verlangt naar verbinding en diepgang, naar afwisseling en avontuur te midden van familiale geborgenheid.

Ik ben een mens - en de reden dat een smartphone zo goed werkt als aandachtsengel is omdat hij gericht is op onze diepste basisbehoeften. Ik viel ervoor. Mijn basisbehoeften zijn er nog steeds. En nu geef ik mezelf gewoon een knuffel.’

Wil je meer weten over de onderwerpen gezin, zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, neem dan eens een kijkje hier over.