Każdy z nas ma marzenia, pasje i zainteresowania. Jakie były Twoje marzenia jako dziecko? Czy pamiętasz jeszcze, kim wtedy chciałeś zostać?

Nie wystarczająco dobre

Marzyłam o zostaniu aktorką, odkąd pamiętam. W szkole regularnie uczęszczałam na zajęcia teatralne i aktorskie, a nawet raz czy dwa wystąpiłam na scenie. Ale im byłam starsza, tym bardziej traciłam z oczu to marzenie. Strach przed porażką był ogromny.

„To nie jest prawdziwa praca…” „Jak zamierzasz na tym zarobić?” Te i podobne stwierdzenia słyszałam regularnie z najróżniejszych źródeł. Przez długi czas bałam się nawet aplikować na castingi, bo nie chciałam zostać odrzucona. A kiedy w końcu to zrobiłam, właśnie to się stało: odrzucenia. Pojawiło się kilka małych projektów, ale nic wielkiego. Zaczęłam czuć, że nie jestem wystarczająco dobra. Nie dość ładna, nie dość pewna siebie, nie dość interesująca. W pewnym momencie doszłam do przekonania, że ​​po prostu nie jestem wystarczająco dobra i porzuciłam aktorstwo. Bo jeśli nawet nie spróbuję, nie mogę zostać odrzucona, prawda?

Niestety, to równanie nie zadziałało. Musiałbyś się ukrywać w jaskini zupełnie sam, żeby uniknąć odrzucenia przez całe życie. Porzucenie marzenia nie chroni cię przed ponownym odrzuceniem... Życie mówi „nie” raz po raz, na bardzo różne sposoby. Pomysł na biznes, który zostaje odrzucony; randka, na którą nikt się nie pojawia; przyjaźnie, które się rozpadają; pragnienie posiadania dzieci, które pozostaje niespełnione; projekt, który się nie udaje; i, i, i... Nawet tacy ludzie sukcesu jak Walt Disney czy… J.KRowling były odrzucane kilkakrotnie, zanim ich pomysły odniosły sukces.

Zdjęcie autorstwa Priscilla Du Preez NA Unsplash

Jaka jest alternatywa?

To przytrafia się każdemu z nas. Szukamy, kochamy, otwieramy się. Pytamy, rozmawiamy, pozwalamy innym zbliżyć się do nas. Robimy to wszystko wiedząc, że zostaniemy odrzuceni. Zranieni. I czasami właśnie to się dzieje. Dlaczego więc wciąż próbujemy? Dlaczego ryzykujemy, że zostaniemy obrażeni, wyśmiani lub zranieni? Dlaczego ciągle stawiamy się w sytuacjach, w których wiemy, że możemy usłyszeć „nie”?

Cóż, jaka byłaby alternatywa? Alternatywą byłoby to, że absolutnie nic się nie dzieje.

Każda nasza idea, każda ambicja, każde pragnienie i każdy cel uległby zniszczeniu.

Dryfowalibyśmy bez żadnego konkretnego kierunku ani orientacji. Strach wziąłby górę. Czy to naprawdę… życie albo raczej istnieć?

Ale ta myśl – życie w strachu, ale bez ryzyka zranienia lub odrzucenia – jest o wiele bardziej przerażająca niż myśl o życiu w miłości i zaufaniu, akceptując okazjonalne odrzucenie, prawda?

Piękno odrzucenia i odmowy polega na tym, że pokazują nam, że próbowaliśmy.

Odrzucenie przynosi wzrost

Teraz, ilekroć doświadczam odrzucenia – czy to emocjonalnego, towarzyskiego, romantycznego, czy zawodowego – staram się sobie przypominać, że przynajmniej próbowałam. Podjęłam ryzyko.Zaryzykowałem. Wyszedłem ze swojej strefy komfortu. Spróbowałem czegoś nowego. Poszedłem o krok dalej i przekroczyłem swoje osobiste granice.

Mogłem uniknąć wielu sytuacji, w których otrzymywałem odpowiedź „nie”. A także ogromnego bólu, który wiązał się z tym odrzuceniem.

Ale czy zamieniłbym ten ból na doświadczenia, lekcje i rozwój, które przyniosły te odrzucenia? Zdecydowanie nie. Nie chcę wracać pod koniec życia do czasów, kiedy chodziłem na palcach, żeby niczego nie uszkodzić. Wolę raczej natknąć się na życiowe wyzwania tu i ówdzie, potykać się, ale ogólnie robić o wiele, wiele większe postępy.

Nie chcę jednak romantyzować odrzucenia i odmowy, bo to wciąż poważna sprawa. Po prostu boli doświadczenie odrzucenia i nie ma zawsze Coś w tym pięknego. Poprzez powtarzające się doświadczenia odrzucenia, mogą wkradać się negatywne przekonania (z.B„Nie jestem wystarczająco dobry”), co może mieć poważne konsekwencje dla ciała i psychiki.

Chodzi po prostu o to, by zrozumieć i zaakceptować, że nie wszystko w życiu się układa. Że nie wszystko jest dla ciebie przeznaczone i że niektóre rzeczy po prostu do ciebie nie pasują.

Wyobraź sobie...

Wyobraź sobie, że żyjemy w świecie, w którym wszyscy są ze sobą zgodni, wszyscy cieszą się wszystkim i wszyscy mają te same talenty? Czy potrafisz sobie wyobrazić świat, w którym nie musielibyśmy szukać i znajdować, nie musielibyśmy niczego ryzykować, a odpowiedź zawsze brzmiałaby „tak”? Gdzie wszystko, o czym marzyliśmy, natychmiast stawałoby się rzeczywistością? Jakież to by było wspaniałe! Ostatecznie to poszukiwanie, niepewność, nieznane sprawia, że ​​wszystko jest takie interesujące, prawda?

Nie wszystko, czego pragniemy, jest nam stworzone. Tak jak nie wszystko, co jest nam stworzone, jest tym, czego naprawdę pragniemy.

Nie nadajemy się do niektórych przyjaźni, prac, związków i hobby. Ale skąd mielibyśmy wiedzieć, co jest dla nas dobre, jeśli nie spróbujemy? Każde odrzucenie, każde „nie” pomaga nam znaleźć właściwą dla nas drogę. Aby odkrywać siebie coraz głębiej. Aby poznawać siebie coraz lepiej. Aby naprawdę odkryć, co nas spełnia.

Coraz bardziej staram się wierzyć, że wszystko jest w porządku. Że każde odrzucenie, którego doświadczam, jest uzasadnione. Odrzucenie zmusza nas do zatrzymania się i refleksji. I właśnie tam następuje nauka i rozwój.

Staram się być wdzięczny za odrzucenie

Oczywiście, czasami zastanawiasz się: Co by było, gdyby? Czasami zastanawiam się, gdzie bym teraz był, gdybym nie został wtedy odrzucony. Gdybym próbował dalej, bez lęku przed odrzuceniem. Ale teraz wiem też, że te doświadczenia były mi niezbędne do rozwoju. Dzięki nim nauczyłem się, że „nie” są częścią życia. Że mogę być wdzięczny za każde doświadczenie – niezależnie od rezultatu. Że próby są warte zachodu i że każde odrzucenie pokazuje mi, że próbowałem – nawet jeśli czasami boli.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o uważności, zdrowym odżywianiu, rodzinie &ciąża czy zrównoważony rozwój, spójrz Tutaj nad.

Zdjęcie autorstwa Matteo Minoglio NA Unsplash