De kunst van het geven van het kind, dat je nooit zelf hebt gehad

Wat maakt jongeren tot ouders?

Sinds ik zelf kinderen heb, vraag ik me af: wanneer worden we echt ouders? Wat betekent het om deze rol volledig te omarmen? Hoe verhoudt ouderschap zich tot je eigen geschiedenis als kind? Kan ik alleen doorgeven wat ik zelf heb meegekregen? Wat als dat niet genoeg is? Wat als mijn kind behoeften heeft waar ik met de middelen die ik zelf heb, niet aan kan voldoen?

De definitie van echt, gezond ouderschap is zo divers, cultureel, historisch en sociaal bepaald, dat we geen universeel geldige uitspraak kunnen doen over wat je daadwerkelijk moet DOEN om een ​​goede ouder te zijn. Zelfs de talloze adviesboeken in de westerse wereld zijn het over zoveel dingen oneens. Het kan dus toch niet gaan om je altijd 'goed' te gedragen en je kind op een heel specifieke manier op te voeden? Als ik de maatstaf van goed en fout hanteer, kan ik alleen maar verliezen en nooit een echte ouder zijn.

Voor mij beschrijft de titel van dit artikel het meest diepgaande dilemma waar we als ouders dagelijks mee te maken krijgen. Niemand van ons heeft als kind ooit alles gekregen wat we nodig hadden om volledig gezond en voldaan op te groeien. Het gezegde "niemand komt ongeschonden door de kindertijd" bevat daarom een ​​diepe, zij het pijnlijke, waarheid.

En ondanks dit alles: ouders over de hele wereld doen al sinds mensenheugenis hun uiterste best, en vaak zelfs meer, om de kloof te dichten en hun kinderen gezond en gelukkig te laten opgroeien.

We lezen zelfhulpboeken en delen ideeën met anderen. We leren en oefenen, waarbij we onze eigen behoeften opzijzetten. We worstelen met een slecht geweten en schuldgevoelens. We staan ​​elke dag op om het opnieuw te proberen. De liefde voor onze kinderen drijft ons ertoe om nooit op te geven.

Helpen de toekomst van kinderen te creëren

Ook wij hebben ervaren wat het betekent als onze ouders ons niet alles kunnen geven wat onze ziel nodig heeft. De meeste mensen worstelen met wat ze hun hele volwassen leven hebben gemist. Het maakt ons tot wie we zijn.

Hoe kunnen we de voortdurende overdracht van dezelfde patronen en pijn van generatie op generatie doorbreken? Hoe kun je een kind geven wat je zelf niet hebt ontvangen? Wat is de onzichtbare bron die een 'wonder' kan oproepen?

Een belangrijk aspect is onze focus: waar we ons op richten, groeit. Concentreer je dus op wat je hebt gekregen, niet op wat je mist! Zelfs als je als kind in een echt ellendige situatie zat, kan het vandaag enorm helpen om dingen te herinneren die je hebben gesteund. Als er maar één dag in een heel jaar was die je goed deed, denk er dan zo vaak mogelijk aan. Die ene handdruk van een vriend, die liefdevolle blik van je vader, die liefdevolle, heerlijke maaltijd van je moeder... het kan een echte lichtstraal in je leven zijn. Besluit om deze kleine reeks betekenis te geven. En: herinner jezelf er altijd aan dat het gebrek van je ouders ook dat van hun eigen innerlijke kinderen is. Het was niet jouw schuld. Net zoals het vandaag niet de schuld van je kind is als je iets niet kunt bieden.

Maak ook contact met de diepste bron van je empathie. Denk terug aan je eigen ervaringen en besef tegelijkertijd dat je kind vandaag de dag heel anders is dan jij toen.Op deze manier kunt u zich tegelijkertijd inleven en nieuwe denkpaden inslaan die u wegleiden van uw verleden en richting de toekomst van uw kind leiden:

empathie

Als je je kind observeert, wie denk je dan dat hij of zij wil zijn? Vandaag en in de toekomst? Wat zijn de verschillen tussen zijn of haar persoonlijkheid en die van jou? Waar zijn er overeenkomsten? Hoe kun je hem of haar het beste ondersteunen?

Wat je kan helpen: Wees aanwezig en luister met je hart. Deze twee hulpmiddelen zijn waarschijnlijk de moeilijkste van alle dingen waar ouders in hun dagelijks leven mee te maken krijgen. Maar het is de moeite waard om te oefenen: Als richtlijn kun je beginnen met je simpelweg tien minuten per dag te concentreren op het geven van je volledige aandacht en oor aan je kind. Voel je ademhaling, voel je voeten op de grond en neem actief deel aan wat je kind je vertelt. Zo bevredig je tegelijkertijd een basisbehoefte en leer je de ziel van je kind beter en dieper kennen. Je kunt steeds meer bij je kind zijn in plaats van je eigen gevoelens op hem of haar te projecteren, en daarmee misschien zelfs je eigen triggerende gevoelens zoals druk en lijden verzachten. Ik weet het: we kregen vaak geen aanwezigheid en aandacht van onze ouders. Om je hierbij een beetje te ondersteunen, heb ik een speciale tip voor je, een cruciaal punt.

Maar eerst wil ik één belangrijk punt aankaarten: gemeenschap. Betrek anderen erbij. Als single kun je nooit in alle behoeften van je kind voorzien. Sommige dingen zitten misschien gewoon niet in je genen, andere zitten diep verborgen en hebben tijd nodig om weer aan de oppervlakte te komen. Weer andere heb je misschien gewoon niet in de hand en moeten automatisch door iemand anders worden vervuld. Je kind wil dolgraag piano spelen, maar jij bent totaal niet muzikaal en hebt geen geld om lessen te betalen? Wees creatief! Wie zou deze droom om zijn of haar muzikale talent te ontwikkelen voor jouw kind waar kunnen maken?

De kern van de zaak

Daarin schuilt het wonder: je groeit boven jezelf uit.

Een voorbeeld: misschien kreeg je als kind niet genoeg fysiek contact. De behoefte aan aanraking is een van de meest fundamentele behoeften voor een gezonde ontwikkeling. Nu merk je misschien dat je moeite hebt om volledig aan deze behoefte bij je kind te voldoen. Je worstelt met de gevolgen van je eigen gebrek aan aanraking, je voelt je ongemakkelijk en onzeker, je mist warmte of het vermogen om je kind via aanraking volledig te verbinden en een gevoel van veiligheid te bieden.

Hoe kon je dat ook? Je eigen cellen kunnen zich niets herinneren, waardoor het moeilijk is om door te geven. Maar er is een fantastische truc voor talloze van deze 'tekortkomingen': we kunnen ons voorstellen hoe het zou zijn als we dit allemaal zelf hadden ontvangen, of het vandaag zouden ontvangen. Met voldoende tijd, liefde en geduld kunnen we onszelf laten zien en onszelf toestaan ​​te voelen hoe het is om daarin vervuld te zijn.

Toegegeven, het is soms een pijnlijk reflectieproces, maar alleen al de wetenschap dat het fundamenteel mogelijk is, zorgt ervoor dat het doel binnen handbereik lijkt.

Stap voor stap kom je dichter bij jezelf en op je eigen helende reis kun je inspelen op de behoeften van je kind, op een manier die een blijvende impact heeft op zowel jouw verhaal als dat van je kind.

Last but not least: laat je niet onder druk zetten door oppervlakkige behoeften: wil je kind absoluut dit of dat consumentenproduct? Wil hij of zij alleen maar snoep eten of tot tien uur opblijven? Je kunt je ontspannen: overal maar aan toegeven is niet wat echt de behoeften bevredigt. Achter het "ik wil" schuilt een veel diepere "ik-behoefte", waar het kind zich meestal niet eens van bewust is. Jouw taak is om deze "ik-behoefte" te ontdekken en de diepere, oprechte behoefte aan te pakken.

Als je meer wilt weten over gezonde voeding, mindfulness of duurzaamheid, Bekijk hier meer interessante blogartikelen over deze onderwerpen.