Praat over veganisme - waarom ze altijd escaleren en wat je als vegan kunt doen: erin

Het is je duidelijk dat je veganistisch wilt eten? Mooi, dan is alles goed! ... Ware het niet dat je omringd bent door mensen die het niet eens zijn met je puur plantaardige dieet. Jullie botsen constant of drijven zelfs uit elkaar – gesprekken en discussies met concurrerende denkwijzen en levensstijlen kunnen vermoeiend zijn. Ervaringen && Tips.

Veganistisch dieet: Ik heb een levensstijl gevonden waar ik me prettig bij voel, en ik weet dat ik niet alleen iets goeds doe voor de dieren, maar ook voor het milieu. Het voelt goed. Helaas ziet niet iedereen in mijn directe omgeving dat zo. En dat kan enorm frustrerend zijn. En niet alleen voor mij – deze confrontatie kan ook zenuwslopend zijn voor de persoon met wie ik samen ben...

Elke situatie is uniek – en toch hetzelfde

Sommige mensen kiezen voor een veganistische levensstijl omdat ze geïnspireerd worden door vrienden of familieleden. Dit is geweldig, want het betekent dat ze al mensen in hun omgeving hebben die een vergelijkbare kijk op de wereld delen. Dit kan het makkelijker maken om te beginnen.

Anderen zijn echter de "initiatiefnemers" binnen hun vriendengroep en staan ​​er aanvankelijk alleen voor. Ze werden zich bewust van een puur plantaardig dieet door hun eigen morele kompas, berichten op sociale media of zelfs documentaires. Steun vinden bij dierbaren is hierbij moeilijker en zeldzamer.

Maar of je nu één, vijf of tien mensen in je omgeving hebt die veganistisch leven of eten: er is ongetwijfeld minstens één persoon in je directe omgeving die hier helemaal niet blij mee is.

Wat is het probleem?

Maar waar zit nu precies het probleem? Waarom is het zo moeilijk om met niet-veganisten over veganisme te praten? Soms heb ik het gevoel dat veganisme bijna net zo behandeld wordt als religie of politiek: begin er niet over, anders ontstaat er gegarandeerd wrijving tussen de deelnemers.

Aan de andere kant zijn er ook voorbeelden die het tegendeel bewijzen. Onlangs werd ik aangenaam verrast door mijn nichtje, die weliswaar vlees eet, maar toch enorm geïnteresseerd was in mijn eetpatroon. We konden open en ontspannen van gedachten wisselen.

Waarom reageren mensen zo verschillend op dit onderwerp?

Het grootste struikelblok is, naar mijn ervaring, de kennisasymmetrie tussen beide partijen.

Laat ik het uitleggen: als we weinig informatie hebben over een onderwerp, maar er wel een debat of discussie over willen voeren, voelen we ons in het nauw gedrevenOf het nu gaat om veganisme, politiek of kunstmatige intelligentie: zonder kennis hebben we geen basis voor argumentatie.

Nu is het vaak zo dat de persoon met wie we praten, in tegenstelling tot ons, heel weinig weet over de veganistische levensstijl. Dit is volkomen normaal, want in de meeste gevallen hebben ze zich er gewoon nog niet mee beziggehouden. De 'kennis' die er wel is, bestaat grotendeels uit vooroordelen en stereotypen.

Wij concluderen dat er in de meeste gevallen sprake is van een onevenwicht in het kennisniveau.

Oké, wat nu?

Dit zou niet zo'n groot probleem zijn als we gewoon zouden toegeven dat we niet over voldoende kennis beschikken om dit onderwerp te bespreken.

Helaas is schaamte een groot probleem in onze maatschappij. Als we onze tekortkomingen openlijk zouden blootgeven, zouden we het label 'zwak', 'dom', 'genant' of 'onwetend' kunnen krijgen. En dat willen we zoveel mogelijk vermijden. Vooral als het gaat om een ​​onderwerp dat momenteel op ieders lippen ligt en waar we eigenlijk alles van zouden moeten weten...

Dus wat doen we?

We voelen ons aangevallen. We verlaten het rationele vlak en betreden het emotionele vlak. Hier is de kwaliteit van het argument niet langer doorslaggevend, maar hoe goed ik mezelf kan verdedigen. En hoe goed ik de mening die ik meen te moeten verdedigen, kan overbrengen met in wezen betekenisloze weerleggingen. Ik vertoon dit gedrag des te meer naarmate ik (onbewust) deze onbalans meer waarneem.

Het resultaat?

Het gesprek eindigt in beschuldigingen, een ruzie of in ieder geval in een gespannen sfeer.

Foto door Priscilla Du Preez op Niet meer spetteren

Het tweede punt: openheid, tolerantie en zelfvertrouwen

Een andere belangrijke factor voor hoe het gesprek zich ontwikkelt en eindigt, zijn volgens mij bepaalde persoonlijkheidskenmerken.

Om terug te komen op de positieve gesprekservaring met mijn nichtje: ik weet dat ze over het algemeen erg openstaat voor andere meningen en houdingen. Ze is oprecht geïnteresseerd in de gedachten van de ander. Bovendien heeft ze vrede met zichzelf; ze weet wie ze is en wie ze wil zijn. Tegelijkertijd staat ze open voor nieuwe inzichten.

Zulke eigenschappen geven ons een gevoel van kracht in een gesprek. Want als ik dit zelfvertrouwen niet heb, is de kans veel groter dat ik het gesprek naar een emotioneel niveau breng. Ik vind het ook moeilijker om toe te geven dat ik misschien niet voldoende kennis heb om een ​​gesprek over het onderwerp te voeren. En dat brengt ons terug bij punt één...

En er is nog iets:

Wanneer het onderwerp veganisme ter sprake komt – in welke situatie, opmerking of vraag dan ook – voelen niet-veganisten zich al snel (en dit is niet denigrerend bedoeld) genoodzaakt om een ​​fundamenteel gesprek over veganisme te voeren, waarbij ze uiteraard hun eigen standpunt verdedigen. Veel vaker echter vermijden veganisten dit onderwerp uit zichzelf, wetende hoeveel wrijving het kan veroorzaken.

Waarom kunnen we niet gewoon een gesprek voeren en ideeën uitwisselen, vragen stellen en dingen uitleggen? Dat werkt toch ook met andere onderwerpen?

Ten eerste denk ik dat het komt doordat iemands eigen dieet een emotionele kwestie is.

Of je nu veganistisch bent of niet, uiteindelijk vormt het een groot deel van ons dagelijks leven. De opvoeding van onze ouders beïnvloedt in de overgrote meerderheid van de gevallen hoe we eten. En dat blijft vaak zo. Omdat ons eigen dieet al zo lang bestaat, wordt het onderdeel van onze identiteit.

Aan de andere kant denk ik dat veel mensen diep in hun hart weten dat hun omnivore dieet lijden veroorzaakt en schadelijk is voor dieren en het milieu.

Er ontstaat dan een zogenaamde cognitieve dissonantie in de geest. Dit betekent dat iemand cognities (hier: gedachten) heeft die onverenigbaar zijn, z.B.: "Het doden/houden van dieren veroorzaakt lijden" vs. "Ik eet dode dieren." Deze cognitieve dissonantie manifesteert zich als een onaangename emotionele toestand. We weten in principe dat er iets mis is. Hoe komen we van dit onaangename gevoel af? Of we veranderen ons gedrag ("Ik eet geen dieren meer") of we veranderen onze gedachten ("Dieren eten is volkomen normaal"/"De dieren zijn toch niet zo slecht"/...).

Wat denk je dat het makkelijkst te implementeren is?

Dat klopt, een verandering in denken. We kunnen het onaangename gevoel onderdrukken of oplossen door rechtvaardigingen te vinden voor onze daden.

Dus als ik opnieuw word geconfronteerd met deze tegenstrijdige cognities (z.B(als het onderwerp veganisme ter sprake komt) schiet ik in de verdedigingsmodus om mezelf en mijn cognities te beschermen. Anders zou de cognitieve dissonantie weer de kop opsteken – en dat voelt niet goed.

Het gesprek kan gemakkelijk escaleren.

Wat kan ik als veganist doen in zulke uitdagende gesprekssituaties?

Ik wil absoluut niet dat mensen het gevoel krijgen dat onze niet-veganistische tegenhanger het enige probleem is.

Integendeel. Ik weet uit eigen ervaring dat zelfs wij veganisten niet altijd even makkelijke gesprekspartners zijn! Vooral in het begin willen we anderen bekeren. Of proberen we de ander een schuldgevoel te bezorgen, zodat hij of zij beseft hoe "kwaadaardig" het is wat hij of zij doet. Het is goed mogelijk dat de veganistische groep aanzienlijk intoleranter is dan de omnivore groep. We zijn immers ook niet immuun voor de emotionele aard van het onderwerp.

Hoe kan ik ervoor zorgen dat een gesprek of discussie zo vredig mogelijk verloopt?

empathie

Ik vind empathie erg belangrijk. We moeten niet vergeten dat we deze nieuwe kennis misschien pas recent hebben verworven. Ook jij hebt ooit in dezelfde situatie gezeten als de ander. Wees begripvol. Geef de ander niet het gevoel dat hij of zij "minderwaardig" of minderwaardig is dan jij. Dit is erg belangrijk. Spreek je begrip voor de positie van de ander misschien zelfs hardop uit. Dit toont warmte en empathie.

geduld

Geef je gesprekspartner de tijd. Gooi geen feiten op tafel als je het gevoel hebt dat de ander er nog niet klaar voor is. Dit kan overweldigend zijn en je in een positie brengen waarin je het gevoel hebt dat je jezelf moet verdedigen (zie "Kennisasymmetrie" hierboven).

Voorgaan door positief voorbeeld

Stop met bekeren. Educatie is belangrijk. Maar het werkt alleen als de ander zichzelf als een gelijkwaardige partner ziet. Dus in plaats van het gesprek bij elke gelegenheid naar veganisme te sturen, probeer gewoon het goede voorbeeld te geven. Leef je leven, vestig hier en daar subtiel de aandacht op iets.Als je bijvoorbeeld wordt uitgenodigd voor het diner, neem dan een heerlijk veganistisch dessert mee (zodat iedereen ervan overtuigd is dat veganistisch eten ook echt lekker kan zijn). 😉), of alternatieven voorstellen die u een comfortabeler gevoel zouden geven – niet zodat iedereen u ‘dwingt’ om veganistisch te eten, maar met de rechtvaardiging dat zou je je er prettiger bij voelen.

We worden allemaal beïnvloed door onze omgeving – of we dat nu willen of niet. Dus waarom zouden we je omgeving niet positief beïnvloeden? Zonder ruzies of discussies die eindigen met minstens één boos of depressief persoon? Maar door met empathie, begrip en geduld te benaderen? Ik kan je garanderen dat dit ook een positief effect zal hebben op de houding van de ander!

Verspreid liefde, geen haat. 💛🌱

Als je meer wilt weten over gezonde voeding, mindfulness, duurzaamheid of gezin en zwangerschap, Bekijk hier meer interessante blogartikelen over deze onderwerpen.

Foto door Antenne op Niet meer spetteren