Kind en carrière - ik wil beide! Een weerspiegeling van waar het echt over gaat.

De moderne gezinsman staat voor de uitdaging om uit een ontelbaar aantal levensplannen dat plan te kiezen waarmee hij zich het beste kan identificeren.

De mogelijkheid tot zelfrealisatie in de luxe van onze moderne westerse wereld plaatst ons vaak voor een dilemma, verwend met keuzes. Wat zou het moeten zijn? Bij welke gemeenschap wil ik me aansluiten, bij welk sociaal netwerk voel ik me thuis, welke levenshouding wil ik ontwikkelen, hoe kan ik mijn creativiteit uiten en hoe wil ik deze wereld creëren en erin handelen op een manier die het beste bij me past?

Vragen over gezin en carrière staan ​​hierbij meestal centraal. Volgens onze wijdverbreide gedachte vereist een carrièregerichte baan een lange, intensieve opleiding en een fulltime focus op het doel om de top van de ladder te bereiken.

Innerlijke levensdoelen, de vraag "waarom?", die vaak de verborgen motivatie voor zo'n onderneming vormt, worden vaak niet zo intensief overwogen bij het bepalen van zo'n levensplan. Dit leidt er, om te anticiperen op de loop van de gebeurtenissen, steeds vaker toe dat mensen onderweg opbranden en halverwege de kracht verliezen om hun doelen succesvol te realiseren. Deze ontwikkeling laat hen ontevreden achter, wat vervolgens kan leiden tot spanningen in familierelaties en vaak niet als de oorzaak van het probleem wordt herkend.

De vraag naar individuele ideeën over gezin en relaties volgt een vergelijkbaar patroon. Willen we kinderen? Hoeveel? Wanneer? Hoe belangrijk is de relatie met hen voor ons? Welke motivatie, afgezien van ons overlevingsinstinct, drijft ons er überhaupt toe om kinderen op de wereld te brengen?

Wij zijn ons ervan bewust dat het gezinsleven veel tijd in beslag neemt, net zoveel als het beklimmen van de carrièreladder.

De kwelling van het kiezen en de druk om te beslissen

Wat moeten we nu doen? We willen misschien erkenning, succes en respect op professioneel niveau, veel geld verdienen of onze kwaliteiten bewijzen.

Aan de andere kant willen we dat onze sociale behoeften in het gezinsleven worden vervuld. Maar de tijd lijkt onze plannen te dwarsbomen – kinderen krijgen kan niet eindeloos worden uitgesteld vanwege onze biologische klok – en als het om carrières gaat, staan ​​we vanaf onze veertigste al op een laag pitje – net als een voetballer die zijn beste tijd al gehad heeft.

Bovendien nemen de eisen toe: er wordt van ons verwacht dat we ervaren en betrouwbaar zijn, als iemand die de helft van ons leven trouw bij één bedrijf heeft gewerkt – van ons als ouders wordt dat ook verwacht – maar tegelijkertijd willen we flexibel en innovatief zijn, slim en eigentijds, altijd bij de tijd en met de moderne levensstijl.

Hoe moeten we dit in vredesnaam allemaal voor elkaar krijgen? Waar vervaagt de grens tussen onze eigen verwachtingen en die van de maatschappij en onze sociale omgeving?

En wat als we het gewoon niet kunnen beslissen? Wat willen we dan? Boeren hadden het vroeger veel beter, wij laten ons meeslepen door de gedachte en verlangen naar de tijd dat alles zogenaamd zo eenvoudig was omdat het al vaststond. Zowel te smalle als te brede kaders zijn ongemakkelijk: veel ruimte brengt de verantwoordelijkheid met zich mee om naar binnen te kijken en te zien wat ons diep van binnen drijft.Het is vermoeiend.

En dan is er nog de vraag die regelmatig opkomt: "Was dat nu echt alles?" Al die moeite met de kinderen, al die investeringen in mijn carrière, al die tranen in liefdesrelaties – waar was dat allemaal voor?

Een nieuw pad?

Twee levens, of zelfs meer, dat zou het zijn. Toch? Welk intellectueel pad zou ons een oplossing voor dit dilemma kunnen bieden?

Er lijken zoveel verschillende manieren te zijn om te leven, maar ze hebben allemaal één ding gemeen: ondanks de overduidelijke diversiteit lijkt de tijd te dringen. En de geboden opties lijken van buitenaf te worden bepaald. Net als een sjabloon kunnen we in een of ander patroon vervallen, en uiteindelijk lopen velen van ons het risico het gevoel te hebben dat we ergens iets over het hoofd hebben gezien.

Ik wil u aanmoedigen om een ​​nieuwe weg in te slaan: wat dacht u ervan om niet langer beslissingen van buitenaf te nemen, maar van binnenuit?

Onze innerlijke wereld en onze dromen kennen geen tijdslimieten, geen druk en geen grenzen aan wat mogelijk is. Innerlijk kunnen we in eerste instantie alles zijn. Dit maakt het mogelijk om kinderen en carrière in balans te houden zonder het een of het ander te verwaarlozen.

Hoe meer we onze verbeelding trainen, hoe meer we onszelf toestaan ​​om verder te kijken dan wat mogelijk lijkt, om de openingstijden van de kleuterschool, de keuze van schoolvakken, het bijhouden van de tijd tot aan de menopauze of de keuze van een partner, succesvolle sollicitaties en het ideale salaris los te laten en ons te wenden tot onze innerlijke wereld, waarin alles wat er wil zijn, ook kan zijn, hoe meer we daadwerkelijk leren om outside the box te denken.

We herwinnen onze creativiteit. Wie kan je vertellen of het echt onmogelijk is om fulltime voor je kinderen te zorgen ÉN succesvol te zijn in je carrière? Welk creatief idee zou je willen bedenken om dit scenario werkelijkheid te laten worden? Is er misschien een baan die je beide mogelijkheden biedt? Wat als het je gewoon lukt?

Met de “Waarom?” is de weg geplaveid

Begrijp me niet verkeerd, het is waar: het vereist talloze uren en een radicale bereidheid om een ​​nieuw pad te bewandelen. Het bewandelen van de gebaande paden is veel leuker, en de druk om perfectie te bereiken neemt toe.

Maar zelfs deze jurk kan te strak voor je zitten: het gaat er niet om dat alles perfect is. Het gaat erom dat je volledig achter je werk kunt staan. En als je er volledig voor kiest om de carrièreladder te beklimmen EN al je liefde aan je kinderen te geven en een veilig, beschermd thuis te creëren, zul je een manier vinden. Je ziet misschien niet direct een voorbeeld van iemand die dit al heeft bereikt en zult in plaats daarvan mensen tegenkomen die zichzelf staande houden door "gewoon te moeten". Maar je kunt een inspiratiebron zijn, niet in de laatste plaats voor je kinderen, die zullen zien dat hun ouders hen niet kwalijk nemen dat ze hun dromen op een laag pitje moeten zetten.

Onze volgende generatie heeft voorbeelden nodig van een wereld vol gelijkheid, vitaliteit, rechtvaardigheid en functionerende gemeenschappen: mensen die geen genoegen nemen met de status quo. Mensen die kinderen opvoeden en tegelijkertijd in de vluchtelingenhulp werken. Mensen die hun gezin op de eerste plaats zetten en tegelijkertijd pionieren met nieuwe innovaties in de financiële sector. Mensen die van kinderen houden en tegelijkertijd hun ziel en zaligheid op het podium zetten.

Het werkt.Het is belangrijk dat kinderen deel uitmaken van onze samenleving. Dat ze getuige zijn van onze volledige inzet voor een betere wereld – en dat onze kinderen daar deel van mogen uitmaken, in plaats van dat ze dienen als excuus voor onvervulde dromen.

Een paar maanden geleden hadden we bijvoorbeeld niet kunnen bedenken dat zoveel mensen ineens thuis zouden kunnen werken. Toen brak de coronapandemie uit. En ineens ging er een nieuw venster open. Buitengewone omstandigheden leiden tot buitengewone maatregelen.

Als je meer wilt weten over gezin en zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, Bekijk hier meer interessante blogartikelen over deze onderwerpen.

Auteur: SARAH ACKER