"Dat doe je niet voor de anderen, maar voor jezelf!" - Hoe ouders kunnen omgaan met de druk op school

Herinneren we ons dat nog? We zaten gehoorzaam, de harde, ongemakkelijke stoelen aan te schuiven in die ongelooflijk saaie wiskundeles – en van voren werden we aangemoedigd met: "Je doet dit niet voor mij of je ouders, maar voor jezelf."

Hadden we toen we nog op school zaten echt enig idee wat de beslissingen die we vandaag namen voor onze toekomst betekenden? Maakte het ons echt uit dat onze schoolcijfers onze carrière zouden beïnvloeden – en begrepen we dat die vervelende schooldingen iets positiefs waren dat we onszelf gaven?

Ik betwijfel het. We wachtten op de langverwachte schoolbel. En ik waag een provocerende stelling: we hadden gelijk. Elke leerling die met zijn eigen mening en houding ten opzichte van school in de klas blijft, heeft gelijk. Degenen die alles gretig in zich opnemen en werken aan een topdiploma van de middelbare school – maar ook degenen die niets liever willen dan eindelijk eens in de rookruimte te staan ​​tijdens de pauze.

Hoe kom ik tot zo'n schijnbaar absurde bewering? Is ons hele sociale en economische systeem niet gebaseerd op het idee dat de verliezers naar de rookruimte worden verbannen en de winnaars het extra huiswerk maken? Worden we niet van jongs af aan geïndoctrineerd dat we moeten functioneren en dat we onze toekomst verpesten als we nu niet goed presteren en ons daardoor niet van de massa onderscheiden?

Ja, dat klopt. Maar onze meritocratische samenleving is iets vergeten: ieder mens onderscheidt zich door zijn eigen kwaliteiten. Er wordt hard gewerkt om deze verschillen te categoriseren, beoordelen en evalueren, ze als nuttig of nutteloos te bestempelen en zo het systeem draaiende te houden – maar volgens de individuele psychologie volgt ieder mens zijn eigen levenspad, zijn geheime doel, dat vaak onbewust zijn beslissingen stuurt en zijn leven in een bepaalde richting stuurt.

Wij volgen onze lijn

Dit verklaart waarom goedbedoelde adviezen voor de meeste studenten in het niets verdwijnen en niet worden opgevolgd.

Onze ziel volgt niet wat extern als wijs en verstandig wordt gepresenteerd. We volgen wat ons brein, gebaseerd op onze ervaringen, de zekerste weg naar het bereiken van ons geheime levensdoel acht: "Zodra ik boven alles sta, dan..." "Zodra ik erin geslaagd ben onzichtbaar te worden, dan..." "Zodra ik de mooiste vrouw in de wijde omtrek ben, dan..."

Onze levensdoelen zijn gebaseerd op wat we meenemen uit onze kindertijd en zijn bedoeld om ons de hoop te laten koesteren dat er een dag komt waarop we gelukkig en tevreden zullen zijn nadat we zijn aangekomen.

Dit betekent niet dat deze levensdoelen altijd wijs, doordacht en zinvol zijn. Ze kunnen ons ook eenzaam maken en ons van de gemeenschap isoleren. Maar als jongeren die nog niet hebben geleerd om op onszelf te reflecteren, zijn we ons daar niet van bewust.

Onze handelingen in de kindertijd en adolescentie volgen dus onze onbewuste programmering. School zal er daarom alleen in slagen ons "tot bezinning te brengen" als het onze wil breekt of als de eisen al overeenkomen met ons geheime levensdoel, bijvoorbeeld: "Als ik hier in alles de beste ben, dan ben ik eindelijk beminnelijk." Zo onthult iemands houding ten opzichte van school altijd of dit systeem hem persoonlijk dient of niet.

Het is ontzettend belangrijk om te weten dat de motivatie om te leren, nieuwsgierig te zijn en te creëren in ieder mens aanwezig is.De wens om zich verder te ontwikkelen, sluit aan bij onze natuurlijke talenten. De aanpak om jongeren te overladen met informatie van buitenaf die hen niet interesseert, leidt slechts tot kortetermijnsucces. De informatie belandt hooguit in hun kortetermijngeheugen of dient simpelweg om door te stromen naar de volgende klas. Maar de meeste inhoud gaat aan ons voorbij.

De druk is er nog steeds, toch?

Deze reflectie verandert echter niets aan de feiten: school is verplicht en het is onmiskenbaar dat we dankbaar kunnen en moeten zijn voor onze onderwijskansen. Perspectief is dus het allerbelangrijkste. Maar dit geldt in de eerste plaats voor ons, volwassenen. Wat kunnen de jongeren die op school zitten en hun angsten niet gemakkelijk kunnen ontlopen en het zo vreselijk vinden, doen? Wat kunnen we doen om hen te ondersteunen?

Een belangrijk aspect is dat druk tot niets leidt. Als ouders moeten we ons eerst afvragen: Waar voel ik maatschappelijke, sociale of persoonlijke druk als ik van mijn kind verwacht dat hij of zij dit of dat speciale ding op school presteert? Welke eisen stel ik aan mijn kind?

Vervolgens is het verstandig om te beseffen hoeveel prachtige mogelijkheden er tegenwoordig zijn om de druk bij iedereen weg te nemen en wat meer ademruimte te creëren:

Zelfs als een leerling begint aan een middelbare school (Hauptschule), is de weg naar het Abitur (universitaire toelatingsexamen) en een universitaire studie tot ver in de volwassenheid mogelijk. Ik ken persoonlijk verschillende mensen die hun Abitur (universitaire toelatingsexamen) hebben afgerond als volwassene met een gezin. De geruststellende gedachte hierachter is dat niet alles verloren is als mijn kind slechte cijfers haalt. Ik kan me ontspannen en het kind benaderen met een open oor, liefde en begrip.

Wanneer de druk binnen het gezin afneemt, kan de druk bij het kind ook afnemen. Als het gezin een veilige plek is waar liefde niet verdiend hoeft te worden door prestaties, is het vaak zelfs mogelijk om je open te stellen voor de inhoud van prestaties, omdat het kind beide ervaart: het is misschien niet altijd comfortabel, maar ik kan ook boven mezelf uitstijgen. En er is een plek waar ik gewoon kan zijn.

Hoe kunnen we onze tijd optimaal benutten?

Als ouders kunnen we ons kind altijd aanmoedigen om zijn eigen pad te vinden. Het is geen probleem als ze een voldoende halen voor wiskunde. Echt niet. Misschien willen ze helemaal niets met wiskunde te maken hebben. Misschien zijn ze juist heel goed in tekenen. Of andersom.

We hoeven niet overal goed in te zijn. Als mens kunnen we een niche kiezen waarin we onszelf kunnen laten zien. Niet alles hoeft perfect te zijn. Uitspraken als: "Maar je kunt niet... maar je moet..." zijn zelden nuttig gebleken – zowel bij kinderen als bij onszelf. Het creëert emotionele druk, waardoor de hersenen worden belast, synapsen worden vertraagd en precies het tegenovergestelde wordt bereikt van wat we oorspronkelijk beoogden.

Ook verhelderend: plaats school in de context van de rest van het leven. Waar gaat het echt om? Welk belang hecht u aan onderwijs in uw waardensysteem? Hoeveel tijd wilt u besteden aan het introduceren van uw kind bij andere aspecten van het leven die niet op school aan bod komen? Hoe kunt u uw kind holistisch betrekken en voorbereiden op het leven?

Heb lef: geef uw kind de innerlijke vrijheid om zelf te bepalen welke rol onderwijs in zijn of haar leven speelt."Dat kan nog niet," zou je kunnen tegenwerpen. Klopt, maar het kind doet het toch, zelfs zonder erbij na te denken. Het kiest er zelf voor of tegen, afhankelijk van zijn levensloop.

Daarom is het fijn om te weten dat kinderen eigenlijk altijd willen samenwerken. Zelfs als ze volharden in een rebelse houding, is de diepere wens erachter eigenlijk gewoon: "Laat me mezelf zijn en mezelf ervaren in een veilige relatie – maar dan zonder dat we apart hoeven te zijn." Dit maakt een ontspannen reis door de schooltijd samen mogelijk – en misschien zelfs vreugdevol.

Als je meer wilt weten over gezin en zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, Bekijk hier meer interessante blogartikelen over deze onderwerpen.