"Hou het meest van mij als ik het het minst verdien, want dan heb ik het het meest nodig."

 Citaat van Helen Keller. 

"Mijn dochter (8) raakt in paniek."

Weer een dag waarop ik me afvraag wat ik verkeerd heb gedaan. Bovendien weet ik zeker dat ik gewoon alles verkeerd heb gedaan. Ze doet alsof haar familie de ergste ter wereld is. Ze slaat haar broer tot ze in tranen uitbarst, manipuleert me dood, kijkt me onbeschaamd brutaal aan en zegt dingen als ‘Ik misgun je geen vrede en rust’.

Mijn dochter gedraagt ​​zich vaak volgens een innerlijk motto dat haar vertelt alles om haar heen te straffen als ze zich niet goed voelt. Ze weet precies welke knoppen ze moet indrukken om het pijn te doen, hoe ze een ruzie kan winnen en hoe ze mij een onzeker gevoel kan geven.

Het komt te vaak voor dat ik niet op tijd actie onderneem en wat mijn dochter tegen mij zegt persoonlijk opvat. Of ik ben al zo uitgeput en afgeleid van de dag omdat er zoveel in mijn hoofd rondgaat dat een van hun gemene dingen me als een prik raakt. Ook al weet ik dat het een kind is. Hoewel ik weet dat het in de kern niets met mij te maken heeft. 

Aan de andere kant: het heeft alles met mij te maken. Wat mijn dochter mij ook laat zien, het is een weerspiegeling van wat er in mij zit. Als ik geen liefdevolle sfeer uitstraal, ervaar ik dit direct in het gedrag van mijn kind. Ze verdedigt zich luid en heftig tegen wat niet goed voor haar is. Ja, als moeder is dit het niveau waarop ik haar gedrag persoonlijk moet opvatten. 

Uit het opstandige gedrag van kinderen blijkt altijd dat er in de kern een behoefte schuilt. Als ze luid en provocerend optreden, kunnen we ons afvragen: wat heeft het kind op dit moment nodig? Waar gaat het eigenlijk over? Het is net als bij ons volwassenen: het gaat nooit om het oppervlakkige voorwerp van woede. 

Binnen zijn we allemaal kinderen

De kern van het conflict is niet dat het kind de broccoli niet wil eten. Er schuilt zoveel meer achter de weigering. 

Ik weet nog dat ik mijn ouders tot afleiding bracht door opzettelijk regels te omzeilen. Als er ruzie was met mijn moeder en ze alleen maar om een ​​paar minuten rust vroeg, stoorde ik haar elke minuut om mijn zin te krijgen.

Pas jaren later besefte ik dat dit proces in de kern over iets veel diepers ging. Ik wilde de relatie herstellen die door de ruzie was aangetast. Natuurlijk vond ik het belangrijk dat ik kreeg wat ik wilde. Maar diep vanbinnen verlangde ik ernaar dat mijn moeder mij zou zien. Ik denk dat ze mij goed ziet. Dat zij zich bewust wordt van wie ik ben door mijn wens serieus te nemen en mij daarin te herkennen. Ik wilde erkend worden – en geliefd om wie ik ben. 

Ik besef ook dat ik zelfs vandaag de dag, als volwassene, herhaaldelijk oude patronen volg die dateren uit mijn kindertijd. In hechte relaties heb ik me lange tijd onbewust gedragen op manieren die soms onmogelijk waren. Het werd mij pas achteraf duidelijk - iets in mij, het kind dat niet zeker wist of hij lief was, wilde testen of de liefde van de ander echt onvoorwaardelijk was. Word ik geaccepteerd, ongeacht mijn gedrag? Houden mijn ouders alleen van mij als ik me altijd braaf en goed aanpas? Hoe ver kan ik gaan voordat het geduld van anderen – van wier gunst ik als kind grotendeels afhankelijk was – opraakt?

Er kan een onbewuste overtuiging achter zitten, bijvoorbeeld: ik ben niet helemaal lief. Op een gegeven moment zien ze wie ik werkelijk ben en dan keren ze zich van mij af. Je zult het zien! 

Wat helpt?

En het eigenlijke of innerlijke kind gedraagt ​​zich precies volgens dit model en lokt zo aan de buitenkant het gedrag uit dat het heimelijk verwacht.

Dit is slechts één mogelijkheid van wat er in zo'n delicate situatie in het kleine mensje zou kunnen gebeuren, maar het is een veel voorkomend scenario.

Wat kan nu helpen? 

Als we ons er diep in verdiepen, weten we: alleen liefde, die keer op keer onvoorwaardelijk laat zien dat ik als ouder veilig en betrouwbaar ben, kan dergelijke overtuigingen oplossen. Naarmate de jongere ouder wordt, zullen ze steeds meer verantwoordelijk voor zichzelf worden en zullen ze leren dat hun waarde niet afhangt van de mening van anderen. Maar in de kindertijd is het aan ons om dit waardevolle zaadje te zaaien om onze kinderen een goede start in de toekomst te geven.

Het is trouwens volkomen normaal dat de kleintjes ons testen. Ze willen ons voelen, zichzelf voelen en hun wereld ontdekken – oorzaak en gevolg zijn uiterst opwindende verschijnselen! De dochter van een vriendin zei ooit tegen haar toen ze niet kreeg wat ze wilde: jij bent de meest liefdeloze moeder die ik ken. Je geeft helemaal niets om ons en je geeft helemaal niets om ons! Deze moeder is fulltime thuis en zorgt alleen voor haar kinderen die zij zelf kiest.

Er was zeker op meerdere vlakken iets aan de hand met dit kind, maar het kan ook simpelweg zijn geweest: Hé, jij irriteert mij, ik irriteer jou. Ik wil ervaren hoe het is om te kunnen acteren. 

Jij ook?

We moeten weten: het is niet onze taak om de beste vrienden van onze kinderen te zijn. Een maatje zijn is niet een van de aspecten die onze kinderen duidelijk maken dat ze op ons kunnen vertrouwen en dat er van ze gehouden wordt. 

Het is onze taak om voor hen een veilige plek te zijn. Wij bieden dit door middel van een duidelijk raamwerk, onvoorwaardelijke liefde, zichtbare regels en grenzen, maar ook onze onverdeelde aanwezigheid, ons luisteren en het serieus nemen van hun diepere behoeften. 

Dit weten kan je enorm verlichten. Je hoeft niet alles te doen om je kroost tevreden te stellen. Dat is niet wat hij nodig heeft. Het gaat ook om uw welzijn in de relatie. 

Dus als je kind weer in paniek raakt, onthoud dan dat dit een kans is om weer meer en dieper van hem of haar te houden. Zelfs als je niet hoeft te tolereren dat het kind je respectloos behandelt, heeft de diepere boodschap je bereikt. En misschien knuffel je nog een keer. 

Wil je meer leren over gezond eten, mindfulness of duurzaamheid? Bekijk hier meer spannende blogartikelen over deze onderwerpen.