De kunst om het kind te geven wat je zelf nooit hebt gehad

Wat maakt jongeren tot ouders?

Sinds ik zelf kinderen heb, heb ik mezelf afgevraagd: wanneer worden we echt ouders? Wat betekent het om deze rol volledig op zich te nemen? Hoe verhoudt het ouderschap zich tot je eigen geschiedenis als kind? Kan ik alleen doorgeven wat ik zelf heb ontvangen? Wat als het niet genoeg is? Wat moet ik doen als mijn kind behoeften heeft waaraan ik niet kan voldoen met de middelen die ik heb? 

De definitie van echt, gezond ouderschap is cultureel, historisch en sociaal zo divers dat we waarschijnlijk geen algemene uitspraak kunnen doen over wat er feitelijk moet gebeuren om een ​​goede ouder te zijn. Zelfs de talloze gidsen in onze westerse wereld zijn het over zoveel dingen niet eens. Het kan dus toch niet gaan om je voortdurend ‘correct’ gedragen en het kind op een heel specifieke manier opvoeden, toch? Als ik de maatstaf van goed en kwaad gebruik, kan ik alleen maar verliezen en nooit een echte ouder zijn. 

Voor mij beschrijft de titel van dit artikel het diepste dilemma waarmee wij als ouders elke dag in ons dagelijks leven worden geconfronteerd. Niemand van ons heeft ooit alles gekregen wat we als kind nodig hadden om volledig gezond en voldaan op te groeien. Het gezegde ‘Niemand komt ongeschonden door de kindertijd’ draagt ​​een diepe, zij het pijnlijke, waarheid met zich mee.

En ondanks dit alles: Sinds onheuglijke tijden hebben ouders over de hele wereld alles gegeven wat ze hebben en vaak meer om de gaten op te vullen en ervoor te zorgen dat hun kinderen gezond en gelukkig opgroeien.

We lezen handleidingen en wisselen ideeën uit met anderen. We leren en oefenen en zetten onze eigen behoeften opzij. We kampen met een slecht geweten en schuldgevoelens. Sta elke dag op om het opnieuw te proberen. De liefde voor onze kinderen drijft ons om nooit op te geven.

Help mee de toekomst van kinderen te creëren

We hebben ook ervaren wat het betekent als onze ouders niet in alles kunnen voorzien wat onze ziel nodig heeft. De meeste mensen brengen hun hele leven als volwassenen door met worstelen met wat ze missen. Het maakt mensen tot wie ze zijn. 

Hoe kunnen we helpen de voortdurende overdracht van dezelfde patronen en verwondingen van generatie op generatie te doorbreken? Hoe kun je het kind geven wat je zelf niet hebt gekregen? Wat is de onzichtbare bron die een ‘wonder’ kan oproepen?

Een belangrijk aspect is onze focus: waar we op focussen groeit. Focus dus op wat je hebt, niet op wat je mist! Zelfs als je als kind in een heel ellendige situatie verkeerde, kan het herinneren van de dingen die je hebben gesteund je vandaag enorm helpen. Als er maar één dag in een heel jaar goed voor je was, denk er dan zo vaak mogelijk aan terug. Die ene handdruk van een vriend, die ene liefdevolle blik van je vader, die liefdevol lekkere maaltijd van je moeder... het kan echt een lichtpuntje in je leven zijn. Besluit om deze kleine reeks een betekenisvolle betekenis te geven. En: wees je er altijd van bewust dat het gemis van je ouders ook dat van hun eigen innerlijke kinderen is. Het was niet jouw schuld. Net als vandaag is het niet de schuld van je kind als je iets niet kunt bieden.

Maak ook verbinding met je diepste bron van empathie. Denk aan uw eigen ervaringen en besef tegelijkertijd dat uw kind vandaag de dag een heel ander iemand is dan u toen was. Op deze manier kunt u zich inleven en nieuwe mentale paden inslaan die u van uw verleden naar de toekomst van uw kind leiden:

empathie

Als u naar uw kind kijkt, wie denkt u dan dat hij of zij wil zijn? Vandaag, maar ook in de toekomst? Wat zijn de verschillen met je eigen persoonlijkheid? Waar heb jij overeenkomsten? Hoe kun je dit het beste ondersteunen? 

Wat je kan helpen: Wees aanwezig en luister met je hart. Deze twee hulpmiddelen zijn waarschijnlijk het moeilijkste van alles waarmee ouders in het dagelijks leven te maken krijgen. Maar het is de moeite waard om te oefenen: als richtlijn kunt u beginnen door u simpelweg te concentreren op het luisteren en uw kind tien minuten per dag in de gaten te houden. Voel je adem, voel je voeten op de grond, neem actief deel aan wat je kind je vertelt. Zo bevredig je tegelijkertijd een basisbehoefte en leer je de ziel van je kroost beter en dieper kennen. Je kunt altijd meer bij het kind zijn in plaats van je eigen gevoelens op hem of haar te projecteren en misschien zelfs je eigen triggergevoelens, zoals druk en lijden, verzachten. Ik weet het: we kregen vaak geen aanwezigheid en aandacht van onze ouders. Om je hier een beetje steun aan te geven, heb ik een speciale tip voor je, een belangrijk punt.

Maar eerst wil ik één belangrijk punt aankaarten: de gemeenschap. Haal andere mensen aan boord. Als alleenstaande kun je nooit aan alle behoeften van je kind voldoen. Sommige dingen zitten misschien gewoon niet in je, andere liggen diep verborgen en hebben tijd nodig om weer naar de oppervlakte te komen. Andere zaken heb je misschien simpelweg niet in de hand, maar zullen automatisch door iemand anders moeten worden ingevuld. Uw kind wil heel graag piano spelen en u bent volkomen onmuzikaal en heeft geen geld om hem les te geven? Wees creatief! Wie zou deze droom mogelijk kunnen maken voor uw kind, om gestimuleerd te worden in zijn muzikaliteit? 

De kern van de zaak

Hier schuilt het wonder: je groeit boven jezelf uit. 

Hier is een voorbeeld: misschien kreeg je als kind niet genoeg fysieke nabijheid. De behoefte aan aanraking is een van de meest fundamentele factoren om gezond op te groeien. Nu merk je misschien dat je moeite hebt om volledig aan deze behoefte van je kind te voldoen. Je worstelt met de gevolgen van je eigen tekort, voelt je ongemakkelijk bij aanraking, bent onzeker, mist warmte of het vermogen om tijdens aanraking volledig bij het kind te zijn en veiligheid over te brengen. 

Evenals? Je eigen cellen kunnen het zich niet herinneren en hebben daardoor moeite met het doorgeven van informatie. Maar er is een prachtige truc voor talloze van deze ‘defecten’: we kunnen ons voorstellen hoe het zou zijn als we deze allemaal zelf hadden gekregen of ze vandaag zouden krijgen. Met veel tijd, liefde en geduld kunnen we onszelf laten zien en voelen hoe het is om daarin vervuld te worden. 

Toegegeven, het is soms een pijnlijk reflectieproces, maar de wetenschap dat het fundamenteel mogelijk is, brengt het doel binnen handbereik.

Stap voor stap kom je dichter bij jezelf en kun je op jouw eigen genezingspad tegemoet komen aan de behoeften van je kind, op een manier die zowel jouw verhaal als dat van je kind blijvend verandert. 

Last but not least: laat oppervlakkige behoeften u niet onder druk zetten: wil uw kind echt dit of dat consumptiegoed? Wil hij alleen maar snoep eten of wakker blijven tot tien uur? Je kunt ontspannen: overal toegeven is niet wat wordt bedoeld met echte behoeftenbevrediging. Achter het ‘ik wil’ schuilt altijd een veel dieper ‘ik nodig’ waar het kind zich meestal niet eens van bewust is. Het is jouw taak om dit ‘ik nodig’ tot op de bodem uit te zoeken en tegemoet te komen aan de diepere, werkelijke behoefte. 

Wil je meer leren over gezond eten, mindfulness of duurzaamheid? Bekijk hier meer spannende blogartikelen over deze onderwerpen.