Kind en carrière – ik wil allebei! Een reflectie op waar het werkelijk om gaat.

De moderne familieman staat voor de uitdaging om uit een ontelbaar aantal levensplannen het plan te kiezen waarin hij zichzelf het beste denkt te kunnen zien.

De mogelijkheid tot zelfrealisatie in de luxe van onze moderne westerse wereld plaatst ons doorgaans voor het dilemma dat we keuze te over hebben. Wat zou het nu moeten zijn? Bij welke gemeenschap wil ik aansluiten, bij welk sociaal netwerk voel ik mij thuis, welke levenshouding wil ik ontwikkelen, hoe wil ik mijn creativiteit uiten en hoe wil ik impact creëren en hebben in deze wereld op een manier die het beste bij mij past? 

Vragen over familie en carrière staan ​​meestal centraal. Volgens ons populaire denken vereist een carrièregerichte baan een lange, intensieve training en een fulltime focus op het bereiken van de top van de ladder.

Bij de beslissing voor een dergelijk levensplan wordt vaak niet zo intensief rekening gehouden met de innerlijke levensdoelen, de vraag ‘Waarvoor?’, die vaak de geheime motivatie voor zo’n onderneming vertegenwoordigt – wat er, om op het proces te anticiperen, steeds vaker toe leidt dat mensen op dit pad opbranden en halverwege de kracht verliezen om het succesvol uit te voeren. Deze ontwikkeling laat hen ontevreden achter, wat vervolgens kan leiden tot spanningen in de gezinsrelaties en vaak niet wordt onderkend als de oorzaak van de problemen.

Ook de kwestie van individuele ideeën over familie en relaties volgt een soortgelijk patroon. Willen wij kinderen krijgen? Hoeveel? Wanneer? Hoe belangrijk is de relatie met hen voor ons, welke motivatie, anders dan ons overlevingsinstinct, drijft ons bewust om kinderen op de wereld te zetten? 

We zijn ons ervan bewust dat het gezinsleven veel tijd in beslag neemt – precies zoveel als de carrièreladder zou vereisen.

Keuze te over en de druk om een ​​beslissing te nemen

Wat moeten we nu doen? Het kan zijn dat we erkenning, succes en respect op professioneel niveau willen bereiken, veel geld willen verdienen of onze vaardigheden willen demonstreren. 

Aan de andere kant willen we graag dat onze sociale behoeften in het gezinsleven bevredigd worden. Maar de tijd lijkt roet in het eten te gooien - het krijgen van kinderen kan niet oneindig worden uitgesteld vanwege de biologische klok - en als het om je carrière gaat, sta je vanaf je veertigste al aan de zijlijn - als een voetballer die zijn beste jaren al achter de rug heeft.

Bovendien worden de eisen steeds hoger: we moeten ervaren en betrouwbaar zijn, zoals iemand die de helft van zijn leven trouw in één bedrijf heeft doorgebracht – als ouders wordt hetzelfde van ons verwacht – en tegelijkertijd willen we flexibel en innovatief zijn, slim en eigentijds, altijd bij de tijd en met een moderne levensstijl. 

Hoe moeten we dit in hemelsnaam allemaal doen? Waar vervaagt de grens tussen onze eigen verwachtingen en die van de samenleving en onze sociale omgeving? 

En wat als we gewoon niet kunnen beslissen? Wat willen wij? De boeren hadden het toen veel beter, wij lieten ons meeslepen denkend en verlangend naar de tijd dat alles zo zogenaamd makkelijk was omdat het van tevoren bepaald was. Zowel te smalle als zeer brede specificaties zijn ongemakkelijk: veel ruimte brengt de verantwoordelijkheid met zich mee om naar binnen te kijken en te zien wat ons werkelijk in de diepte drijft. Dat is vermoeiend. 

Bovendien laat de vraag die regelmatig opkomt ons afvragen: “was dat werkelijk alles?” niet gaan. Alle moeite met de kinderen, alle investeringen in mijn carrièreontwikkeling, alle tranen in romantische relaties, waar is dit allemaal voor?

Een nieuw pad?

Twee levens, of zelfs meer, dat zou het zijn. Of niet? Welk intellectuele pad zou ons een oplossing voor het dilemma kunnen bieden? 

Er lijken zoveel verschillende manieren te zijn waarop we kunnen leven, maar ze hebben allemaal één ding gemeen: ondanks de duidelijke diversiteit lijkt het alsof we bijna geen tijd meer hebben. En: de aangeboden opties lijken van buitenaf te worden gedicteerd. We kunnen onszelf als een sjabloon in een of ander ontwerp plaatsen en uiteindelijk hebben velen van ons het gevoel dat we op een bepaald moment gewoon iets gemist hebben. 

Ik wil je aanmoedigen een nieuwe weg in te slaan: hoe zou het zijn om niet langer beslissingen van buiten naar binnen te nemen, maar van binnen naar buiten? 

De innerlijke levenswereld en onze dromen kennen geen tijdslimiet, geen druk en geen grenzen aan wat mogelijk is. Van binnen kunnen we in eerste instantie van alles zijn. Het past ook bij elkaar om kinderen en carrière in evenwicht te brengen, zonder het een of het ander te verwaarlozen.

Hoe dieper onze verbeeldingskracht wordt getraind, hoe meer we onszelf toestaan ​​om weg te kijken van wat mogelijk lijkt, om de openingstijden van de kleuterschool, de keuze van de vakken op school, de tijd tot de menopauze of de partnerkeuze, de succesvolle toepassing en de ideale betaling los te laten en ons te wenden tot onze innerlijke wereld waarin alles wat wil zijn kan zijn, hoe meer we daadwerkelijk buiten de gebaande paden leren denken. 

We herwinnen onze creativiteit. Wie kan je vertellen of het echt onmogelijk is om er fulltime voor je kinderen te zijn EN succesvol te zijn in je carrière? Welk creatief idee zou geboren willen worden om dit exacte scenario werkelijkheid te laten worden? Is er misschien een baan waarbij beide mogelijk zijn? Wat als je het gewoon haalt?

Met de vraag “Waarvoor?” de weg is geplaveid

Begrijp me niet verkeerd, het is waar: het betekent heel veel uren en een radicale bereidheid om een ​​nieuwe weg in te slaan. Platgetreden paden zijn veel prettiger om te bewandelen en de druk om perfectie te bereiken neemt toe.

Maar deze jurk kan ook te strak voor je zijn: het gaat er niet om dat alles perfect is. Het gaat erom dat je met heel je hart achter kunt staan ​​voor wat je doet. En als u er met heel uw hart voor kiest om de bedrijfsladder te beklimmen EN al uw liefde aan uw kinderen te geven en een veilig, beschut huis te creëren, zult u een manier vinden. Misschien zie je niet meteen een voorbeeld van iemand die dit al bereikt heeft en kom je meer mensen tegen die blijven drijven met ‘moet ja’. Maar jij kunt wel een inspiratiebron zijn, niet in de laatste plaats voor je kinderen die ervaren dat hun ouders het hen niet kwalijk nemen dat ze hun dromen opzij moeten zetten. 

Onze volgende generatie heeft voorbeelden nodig van een wereld van gelijkheid, levendigheid, rechtvaardigheid en functionerende gemeenschap: mensen die niet tevreden zijn met de status quo. Mensen die kinderen opvoeden en tegelijkertijd in de vluchtelingenhulp werken. Mensen die hun gezin op de eerste plaats zetten en tegelijkertijd pionieren met nieuwe innovaties in de financiële sector. Mensen die van kinderen houden en tegelijkertijd hun ziel op het podium brengen. 

Het werkt. Het punt is dat kinderen deel uitmaken van onze samenleving. Dat ze zien hoe wij ons volledig inzetten voor een betere wereld – en dat onze kinderen daar deel van kunnen uitmaken in plaats van te dienen als excuus voor niet waargemaakte dromen.

Zo hadden we een paar maanden geleden nog niet kunnen bedenken dat er ineens zoveel mensen zouden kunnen thuiswerken. Toen kwam Corona. En plotseling ging er een nieuw venster open. Buitengewone omstandigheden geven aanleiding tot buitengewone maatregelen. 

Wil je meer leren over gezin en zwangerschap, mindfulness, voeding of duurzaamheid, Bekijk hier meer spannende blogartikelen over deze onderwerpen.

Auteur: SARAH ACKER